Μπουγάτσα με τουρίστα

Μπουγάτσα με τουρίστα

Παρασκευή, 24 Ιουλίου 2009, 12:09

«So, where exactly are you from?» Τα πράγματα ήταν απλά. Ήταν ψηλός, ήταν ξανθός, φορούσε T-shirt με ωραίο logo, με κοιτούσε όλο το βράδυ και δεν τον ένοιαζε που ήμουν ιδρωμένη (χόρευα). Μιλάνο. Τέλεια. Είχαμε φτάσει στο νησί μόλις δέκα ώρες πριν. Με κέρασε κρύα μπίρα και του την ανταπέδωσα με ένα εξίσου κρύο αστείο για τους Μιλανέζους που, για άγνωστους λόγους, τον έκανε να γελάσει δυνατά.

Μετά από λίγο βρήκαμε το ρυθμό μας. Μιλήσαμε για ένα σωρό θέματα που δεν ενδιέφεραν κανέναν από τους δύο, υποκριθήκαμε ο καθένας πως μας ενθουσιάζει το επάγγελμα του άλλου, με ρώτησε από πού βγαίνει το όνομά μου, τον ρώτησα ποιο ελληνικό νησί τού αρέσει πιο πολύ και, λίγο πριν εξαντληθεί η υπομονή μου, με τράβηξε στη μέση του μπαρ να χορέψουμε αργά ένα γρήγορο κομμάτι και με φίλησε στο ρεφρέν. Ήμουν τόσο χαρούμενη, που δεν με ένοιαζε καν πώς θα του φαινόμουν με μπικίνι - ήταν τουρίστας, για όνομα του Θεού.

Από την επόμενη μέρα, στην παραλία, άρχισε να μου αρέσει περισσότερο. Μου άρεσε μου μιλούσε με τόσο πάθος για τους φίλους του, ήταν τόσο άνετος με τους δικούς μου φίλους, δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς σκυλιά, ο τρόπος που με αγκάλιαζε όταν ήμασταν στο νερό και τύλιγα τα πόδια μου γύρω του και ήμουν τόσο ελαφριά.
Το καρύδι του λαιμού του, που ανεβοκατέβαινε κάθε φορά που γελούσε, και τα μάτια του, που δεν ήταν ακριβώς μπλε ούτε ακριβώς γκρι. Και ταιριάζαμε, μου είπαν οι φίλες μου. Με περνούσε δύο κεφάλια βέβαια, αλλά όλος ο κόσμος με περνάει δύο κεφάλια, μου είπαν, και λίγο μετά μας τράβηξαν φωτογραφία όπως ανηφορίζαμε το μονοπάτι. Και όταν ανέβηκα στη βέσπα του για να γυρίσουμε πίσω, στη διαδρομή μού χάιδευε το πόδι. Κι εκείνη την πρώτη φορά που περάσαμε το βράδυ μας στην άμμο και του ζήτησα να μου μιλάει στα ιταλικά και μου φάνηκε πως ήταν η πιο όμορφη γλώσσα στον κόσμο, ένιωσα για λίγο ότι δεν θα μπορούσα να ξανακοιμηθώ ποτέ με κανέναν άλλον, ότι ήθελα να ξαπλώνω όλα τα βράδια μαζί του.

Δεν μου είχε ξανασυμβεί αυτό. Είναι τουρίστας… προσπαθούσα να θυμίζω στον εαυτό μου, σαν το γνωστό ανέκδοτο μπουγάτσα με τουρίστας, αλλά κάθε φορά γινόταν κάτι και το ξεχνούσα, όπως εκείνη τη φορά που άρχισε να βγάζει ονόματα στα φύκια που δεν ξεκολλούσαν από το δέρμα μου κι εκείνα γυάλιζαν, γιατί το φεγγάρι ήταν το μεγαλύτερο της χρονιάς.
Και τους έβγαζε ιταλικά ονόματα και μετά έφτιαχνε ολόκληρες οικογένειες από φύκια: Αυτός είναι ο Φραντζέσκο, που είναι χοντρός και χάνει τα μαλλιά του, κι αυτός είναι ο Φλάβιο, που θέλει να έχει τρία φύκια από κάτω του γιατί βαριέται μόνο με μία γυναίκα, κι αυτή η γριά θεία Ντομένικα, που έχει αλτσχάιμερ και δεν θυμάται ότι την ξεκολλήσαμε. Και με έκανε να γελάω τόσο πολύ, που μου ήταν αδύνατο να θυμηθώ ότι ήταν τουρίστας.

Θα έφευγα το επόμενο απόγευμα. Θα γύριζα στην Αθήνα, χωρίς εκείνον, χωρίς τα φύκια, χωρίς το μεγαλύτερο φεγγάρι της χρονιάς. Το Μιλάνο με την Αθήνα δεν είναι τόσο μακριά, μου είπε. Θα έρθω για τα γενέθλιά σου σε είκοσι μέρες. Θα πάω κι εγώ, σκεφτόμουν. Το Μιλάνο δεν είναι τόσο μακριά. Είναι λίγο πιο μακριά από την Κέρκυρα. Δεν είναι και στον Καναδά.
Θα έρθει στα γενέθλιά μου, θα πάω εγώ τον Οκτώβριο και τα Χριστούγεννα θα πάμε μαζί στην Τοσκάνη. Και το Φεβρουάριο θα έρθει αυτός πάλι και μετά θα πάω εγώ και μετά είναι Πάσχα και μετά θα έρθει ξανά το καλοκαίρι, η εποχή μας.

Θα έρθει να με βρει σ' αυτή την παραλία, όπου περάσαμε το πρώτο μας βράδυ μαζί. E-mail, τηλεφωνήματα, skype, msn. «Παίζει η Μίλαν σήμερα, θα τους σκίσουμε». Είναι τα γενέθλιά μου σήμερα. Μπορεί να έρθει το Σαββατοκύριακο. «Μπορεί να έρθω το Σαββατοκύριακο». Το Μιλάνο δεν είναι τόσο μακριά.
Άρχισε να κάνει λίγο κρύο. Έχουν περάσει τριάντα τέσσερις μέρες από εκείνο το πρώτο βράδυ στην παραλία. Η φωτογραφία που μας είχαν τραβήξει τα κορίτσια όταν ανεβαίναμε το μονοπάτι έχει ξεκολλήσει από τον τοίχο και δεν έχω προλάβει να πάω να αγοράσω αυτό που κολλάει χωρίς να αφήνει ίχνη.
Θα του στείλω e-mail το απόγευμα, αν προλάβω. Χθες βγήκα με τη φίλη μου που μόλις ήρθε από την Αγγλία. Ήθελα να της τον γνωρίσω. Λέγαμε στο msn ότι μπορεί και να πηγαίναμε μαζί τα Χριστούγεννα στην Τοσκάνη, εγώ, εκείνος, εκείνη και ο φίλος της. Είχε μια παρέα μαζί του ο φίλος της και υπήρχε ένας εκεί που μου άρεσε λίγο. Αλλά σκέφτηκα ότι δεν ήταν σωστό να φλερτάρω μαζί του, δεν ήμουν ακριβώς μόνη μου. Oh, well.

Την ώρα που ανταλλάζαμε τηλέφωνα, είδα μια αναπάντητη κλήση και ένα ηχητικό μήνυμα. Ήταν από εκείνον. Άκουσα το μήνυμα όταν πήγα σπίτι, αλλά ο ήχος δεν ήταν καθαρός και δεν καταλάβαινα τι έλεγε, κάτι για ένα βιβλιοπωλείο νομίζω. Το άφησα για αργότερα.

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=54532&cid=32

» ΕΛΛΑΔΑΠαρέλαση: Οργή για τον τουρίστα με την τούρκικη σημαία – ΦΩΤΟ
» Ζάκυνθος: Μία... selfie η αιτία της άγριας δολοφονίας του Αμερικανού τουρίστα (vids)

kairos Athina

Μπουγάτσα με τουρίστα