Βουλιμία: Απαλλαγείτε από τον… εαυτό σας;

Βουλιμία: Απαλλαγείτε από τον… εαυτό σας;



Τρίτη, 18 Αυγούστου 2009, 11:36


Η βουλιμία είναι μια διατροφική διαταραχή κατά την οποία το άτομο καταφεύγει σε μεγάλες ποσότητες τροφής. Μετά προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτές μέσω της παλινδρόμησης στομάχου (εμετό). Άραγε ο βουλιμικός προσπαθεί να απαλλαγεί από το φαγητό ή από τον… εαυτό του;

Είμαι ένα άτομο που έχω σχέση ζωής με το φαγητό. Όχι, όπως το εννοεί όλος ο κόσμος. Εγώ θεωρώ το φαγητό μέγιστη απόλαυση. Κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε εγώ τρώω… τσιμπολογάω το κατιτίς μου.

«Ζω για να τρώω, δεν τρώω για να ζω!» Γι’ αυτό και η ζυγαριά μου ξεφεύγει κατά πολύ ή επανέρχεται στα φυσιολογικά της ανάλογα με τα κέφια μου.

Ναι έχω περάσει και το στάδιο της βουλιμία. «Χρώματα» ντροπής κάθε φορά που καταβρόχθιζα μια τεράστια ποσότητα φαγητού. Και τα σημάδια στο χέρι μου μαρτυρούσαν την προσπάθειά μου να απαλλαγώ από τις ενοχές μου.

Αλλά υπάρχουν και άλλες φάσεις στη ζωή μου… της ασιτίας. Να μην τρώω τίποτα να πίνω μόνο νερό. Κι όλα αυτά για ένα αγόρι… που δεν άξιζε!

Μετά έρχεται πάλι η περίοδο της υπερφαγίας. Τιμωρώ τον εαυτό, επειδή δεν ήμουν άξια να κερδίσω το ενδιαφέρον εκείνου. Καλύπτω την συναισθηματική μου τρύπα με σοκολάτα σε κάθε μορφή της με αμύγδαλα ή φράουλα… Με φαγητό, δίχως γεύση μόνο ποσότητα.

Κλάμα, κατάθλιψη. Η ψυχοσύνθεσή μου περνά διακυμάνσεις. Μοιάζει με το δείκτη του χρηματιστηρίου, πότε άνοδος και πότε πτώση. Ελεύθερη πρώτη.

Αρνούμαι να κοιταχτώ στον καθρέπτη. Νιώθω άσχημη και τα κιλά μου είναι το νούμερο ένα πρόβλημα. Ο νούμερο ένα εχθρός μου.

Ντύνομαι με τη «στολή» της δυστυχία μου, φαρδιά ρούχα για να κρύψουν τα παραπανίσια κιλά μου.
Οι περίεργες ματιές των γύρω μου, όσοι δηλαδή με θυμόντουσαν αδυνατούλα, ενώ τώρα είμαι «τσιμπωτή» με κάνουν να κλείνομαι στον εαυτό μου. Να μην θέλω να βγω από το σπίτι μου. Να βρίσκω καταφύγιο στο φαγητό. Τον πιστό μου φίλο!

Απαισιοδοξία και θλίψη… Νιώθω φυλακισμένη στα κιλά μου. Σαν διακόπτης που γυρίζει μόνος του μέσα στο μυαλό μου θέλω να απαλλαγώ ξανά από το βραχνά μου. Το βάρος μου.

Στέρηση και αφαγία… τιμωρία και πάλι στον εαυτό μου γιατί πάχυνε. Σαν να έφαγε άλλος για μένα, είμαι ο Δρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ της λαιμαργίας.

Φαύλος κύκλος. Τα ίδια συναισθήματα και οι ίδιες καταστάσεις. Μια φυλακή για τον εαυτό μου. Γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν την αδύνατη των διαφημίσεων, να φορώ τα extra small όπως το μοντέλο του πρωινάδικου ή να μοιάζω με την φίλη μου, της οποίας ο σωματότυπος της επιτρέπει να τρώει και να μην παχαίνει.

Τα βαθύτερα αίτια της δικής μου περίπτωσης είναι η υπερβολική αγάπη… Κι όμως κάνει κακό. Το άγχος και η ψυχολογική πίεση. Η ερωτική απογοήτευση και η αδυναμία αυτοελέγχου.

Πώς θα διακρίνετε ότι έναν βουλιμικό:
- Συνεχή επεισόδια υπερκατανάλωσης
- Χάσιμο ελέγχου στην πρόσληψη τροφής. Για κάθε τι που το απασχολεί, το παιδί «ξεδίνει» με φαγητό. Τρώγοντας εκτονώνεται. Προσπάθεια αποτροπής αύξησης βάρους μέσω πρόκλησης εμετού, χρήσης καθαρτικών, διουρητικών κ.α.
- Για περίοδο τουλάχιστον τριών μηνών, το παιδί παρουσιάζει εβδομαδιαία δύο επεισόδια υπερφαγίας ή περισσότερα.
- Το άτομο ασχολείται συνεχώς με το σώμα του και είναι αρκετή μια αυξο-μείωση βάρους για να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη διάθεση και τη συμπεριφορά του

Τρόποι αντιμετώπισης των διατροφικών διαταραχών

Προτροπή και συζήτηση
Οι γονείς πρέπει να είναι προσεκτικοί στα λόγια και τις κινήσεις τους καθώς κάτι ασήμαντο για αυτούς μπορεί να επηρεάσει πολύ το παιδί.

Για παράδειγμα, όταν ένα κορίτσι παίρνει παραπάνω βάρος κατά την εφηβεία, κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο λόγω ορμονικών αλλαγών, ο τρόπος που θα το χειριστεί η μητέρα είναι καθοριστικός. Εάν κατηγορεί το παιδί συνεχώς ότι έχει παχύνει μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα.

Αντίθετα αν το χειριστεί πιο διακριτικά, διαμορφώνοντας από μόνη της ένα καλύτερο διατροφικό πρόγραμμα, ή προτρέποντας το παιδί της να ασχοληθεί με κάποιο άθλημα, μπορεί να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα.

Κοντά στο παιδί
Οι γονείς πρέπει όπως και σε κάθε περίπτωση να είναι σωστά ενημερωμένοι. Σε κάθε τομέα πρέπει να είναι κοντά στο παιδί τους. Λέγοντας «κοντά» εννοούμε όχι σε σημείο εμμονής, αλλά σε επίπεδο υποστήριξης, κατανόησης.

- Πρέπει να ξέρουν τι βασανίζει το παιδί τους ή γιατί είναι προβληματισμένο για κάτι.
Στην περίπτωση που διαπιστώσουν κάποια διατροφική διαταραχή αρχικά πρέπει να ενημερωθούν για το θέμα και στη συνέχεια εάν δουν ότι δεν μπορούν να το χειριστούν μόνοι τους, να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό.

Οι φωνές και οι απλές υποδείξεις δεν οδηγούν πουθενά. Εάν το παιδί σας είναι «παγιδευμένο» σε μία ανάλογη κατάσταση, σας χρειάζεται για σύμμαχο προκειμένου να ξεφύγει..

Σας ζητούμε, εγώ και όσοι είναι σαν έμενα, να μας βοηθήστε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας… Σταθείτε δίπλα μας.



http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=58053&cid=14