Τέλος εποχής

Ο χωρισμός του ζευγαριού είναι μια ψυχικά τραυματική εμπειρία, συχνά όμως είναι και η λύση σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Μάθετε πώς να βοηθήσετε τον εαυτό σας να πάρει τη σωστή απόφαση.


Ο χωρισμoς εiναι πάντα μια δύσκολη απoφαση κι ένα βήμα που μας πληγώνει, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν παιδιά. Έτσι, είναι πιθανό να θέλουμε, να έχουμε αποφασίσει ότι πρέπει, αλλά να μην μπορούμε να πάρουμε την απόφαση να χωρίσουμε, είτε επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά είτε επειδή δεν θέλουμε να στεναχωρήσουμε το σύντροφο ή τα παιδιά μας, ή ακόμα επειδή πιστεύουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Αν σκεφτούμε λίγο καλύτερα και ζητήσουμε υποστήριξη από τους δικούς μας ανθρώπους ή βοήθεια από κάποιον ειδικό, σίγουρα θα δούμε τα πράγματα πιο καθαρά και ψύχραιμα. Κανείς δεν παντρεύεται με σκοπό να χωρίσει, όλα τα ζευγάρια ονειρεύονται, θέλουν και στοχεύουν στο να έχουν μια καλή, αληθινή και δυνατή σχέση, που θα μπορέσει να κρατήσει ακόμα και για πάντα… Παρ’ όλα αυτά, για διάφορους λόγους, τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα έχουμε σκεφτεί, φανταστεί, σχεδιάσει και συχνά καταλήγουμε στο να πάρουμε την απόφαση να τερματίσουμε τη σχέση μας. Ακόμα κι αν μετά από ώριμη σκέψη έχουμε καταλήξει στο ότι θα κάνουμε το βήμα και θα ζητήσουμε διαζύγιο, υπάρχουν συχνά διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν και μας εμποδίζουν να πραγματοποιήσουμε την απόφασή μας, με αποτέλεσμα να την αναβάλλουμε και βέβαια να ζούμε σε μια κατάσταση που δεν είναι καθόλου ευχάριστη για κανέναν από τους συντρόφους. Σε τέτοιες περιπτώσεις, φθείρεται ακόμα περισσότερο η σχέση και φυσικά όσοι εμπλέκονται σε αυτή. Ας δούμε ορισμένα από τα ζητήματα που μπορεί να μας απασχολούν και να μη μας «αφήνουν» να προχωρήσουμε με την απόφασή μας, επηρεάζοντας τη διάθεση και τη ζωή τόσο τη δική μας όσο και του συντρόφου μας.


«Έχω ενοχές, φοβάμαι ότι θα τον πληγώσω»

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν κάνουν το τελικό βήμα να χωρίσουν ενώ το θέλουν, επειδή φοβούνται ότι θα πληγώσουν, θα προδώσουν, θα στεναχωρήσουν ή θα καταστρέψουν τη ζωή του συντρόφου τους. Έτσι, κατ’ επέκταση, νιώθουν τύψεις και δυσκολεύονται να χωρίσουν.

Τι μας συμβαίνει: Κάνουμε κάποια βασικά λάθη στη σκέψη μας που τείνουν να επαναλαμβάνονται σε όλες τις περιπτώσεις όπου νιώθουμε ενοχές. Σκεφτόμαστε δηλαδή ως εξής: «Δεν πρέπει να είμαι τόσο εγωίστρια» ή «Αφού θα πληγώσω έναν άνθρωπο με τον οποίον ήμουν ερωτευμένη, είμαι άκαρδη». Από την άλλη πλευρά, μπορεί να θεωρούμε πως είμαστε «υποχρεωμένες» να ευχαριστήσουμε τον άλλον μένοντας μαζί του ακόμα κι αν δεν θέλουμε, επειδή έχουμε μάθει να νομίζουμε ότι πρέπει να ικανοποιούμε τις επιθυμίες του ανεξάρτητα από τις δικές μας. Αν μάλιστα θέλουμε να χωρίσουμε επειδή ο σύντροφός μας μας φέρεται άσχημα (π.χ. μας κακομεταχειρίζεται, μας απατά κ.λπ.) και δεν το κάνουμε, δεν είναι απίθανο να νιώθουμε πως μας αξίζει η συμπεριφορά αυτή, πως, ακόμα κι αν ο σύντροφός μας μας κακομεταχειρίζεται, μας αγαπάει, πως δεν αξίζουμε και δεν θα βρούμε κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε κ.ά. Έτσι, νιώθοντας ανασφάλεια και έχοντας χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσκολευόμαστε να κάνουμε αυτό που θα έπρεπε ή που θέλουμε.

Τι να κάνουμε: Αυτό που είναι σκόπιμο να έχουμε υπόψη μας είναι ότι στην περίπτωση που θέλουμε να χωρίσουμε αλλά δεν το κάνουμε βάζουμε πάνω από τη δική μας επιθυμία την επιθυμία που έχει ή –ακόμα χειρότερα– που νομίζουμε πως έχει ο άλλος. Συχνά συμβαίνει, όπως τονίζουν οι ειδικοί, σε ανθρώπους να συνειδητοποιούν ξαφνικά πως προσπάθησαν να προστατέψουν το/τη σύντροφό τους από ένα χωρισμό που και ο ίδιος λίγο ως πολύ ήθελε. Σε κάθε τέτοια περίπτωση, πάντως, θα πρέπει να κάνουμε στο μυαλό μας έναν σαφή διαχωρισμό, του «θέλω» και του «πρέπει» ή «δεν πρέπει». Αν δηλαδή κάποιος μας διαβεβαίωνε πως ο σύντροφός μας μετά το χωρισμό δεν θα πληγωνόταν και θα τα κατάφερνε χωρίς εμάς, θα ήταν σκόπιμο να απαντήσουμε τι θα κάναμε: Θα χωρίζαμε ή όχι; Αν η απάντηση είναι πως ναι, θα χωρίζαμε, τότε μάλλον πρόκειται για κάτι που πραγματικά θέλουμε αλλά διστάζουμε να κάνουμε για λανθασμένους λόγους. Αν η απάντηση είναι όχι, τότε ίσως θα πρέπει να εξετάσουμε την πιθανότητα να μη θέλουμε πραγματικά να χωρίσουμε.


«Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες»

Πολλά παντρεμένα ζευγάρια θέλουν να χωρίσουν αλλά δεν προχωράνε σε αυτό το βήμα επειδή θεωρούν πως οι «αντικειμενικές» δυσκολίες (η ύπαρξη παιδιών, η έλλειψη χρημάτων, το σπίτι που έχει αγοραστεί από κοινού, η οικογενειακή επιχείρηση κ.λπ.) είναι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματοποίηση της απόφασής τους.

Τι μας συμβαίνει: Συχνά, όταν βρισκόμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση για την οποία καλούμαστε να βρούμε λύση, θεωρούμε πως έχουμε μόνο μία επιλογή. Για παράδειγμα, μια γυναίκα που θέλει να χωρίσει από τον άντρα της, με τον οποίο έχουν μικρά παιδιά ή μια επιχείρηση από κοινού, θεωρεί πως η μόνη επιλογή που έχει είναι να παραμείνει στο γάμο, αφού είναι σίγουρη πως δεν θα βρεθεί λύση ώστε να διευθετηθούν τα πρακτικά ζητήματα.

Τι να κάνουμε: Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμα κι αν έτσι νομίζουμε ποτέ δεν υπάρχει μόνο μία επιλογή. Απλώς υπάρχει πάντα μία επιλογή που μας φαίνεται πιο βολική, πιο ανώδυνη ή πιο εύκολη. Κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν να σημειώναμε σ’ ένα χαρτί όλες τις πιθανές λύσεις στο εν λόγω πρόβλημα, ακόμα κι αν αυτές μας φαίνονται εκ πρώτης όψεως παράλογες ή ανεδαφικές. Αυτό που θα παρατηρήσουμε είναι πως ανάμεσα σε αυτές τις λύσεις που θα σημειώσουμε θα υπάρχουν σίγουρα κάποιες που θα απορρίψουμε αμέσως, αλλά θα βρούμε και κάποιες που ενδεχομένως να είναι πραγματοποιήσιμες. Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικότερο είναι να συνειδητοποιήσουμε πως υπάρχουν επιλογές.


«Θα πληγωθούν τα παιδιά»

Τι μας συμβαίνει: Όταν έχουμε αποφασίσει να χωρίσουμε αλλά διστάζουμε λόγω των παιδιών, τότε θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι στο μέλλον τα πράγματα μπορεί να μην είναι καθόλου εύκολα. Δεν είναι απίθανο να καβγαδίζουμε μπροστά στα παιδιά, να έχουμε αυστηρά τυπικές σχέσεις, να τα θεωρούμε αργότερα «υπεύθυνα» επειδή για χάρη τους «καταστρέψαμε» τη ζωή μας. Έτσι, τα παιδιά μπορεί να φτάσουν να νιώθουν υπεύθυνα για τη ζωή και τις αποφάσεις των γονιών τους, πράγμα που μπορεί να τους προκαλέσει επιπρόσθετα προβλήματα.

Τι να κάνουμε: Σίγουρα τα παιδιά στεναχωριούνται όταν οι γονείς τους χωρίζουν και βιώνουν άσχημα το διαζύγιο, αλλά ίσως αυτό είναι προτιμότερο από το να ζουν με δυο γονείς που είναι ψυχροί, επιθετικοί, αδιάφοροι ο ένας προς τον άλλον. Αν καταφέρουμε να τους μιλήσουμε και να τους εξηγήσουμε αλλά και να έχουμε καλές σχέσεις μεταξύ μας και με τα παιδιά μας, να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί και να βρούμε γενικά την πιο πολιτισμένη λύση, τότε τα παιδιά θα κερδίσουν παρά θα χάσουν, όπως θα συνέβαινε αν μέναμε σ’ ένα γάμο που δεν πήγαινε καλά. Στην αντίθετη περίπτωση, μπορεί να αποκτήσουν τραύματα, να δημιουργήσουν λανθασμένες εντυπώσεις –πολύ χειρότερες από την αλήθεια–, να νιώθουν πως εγκαταλείφθηκαν, πως φταίει ο ένας από τους δυο γονείς που είναι και ο «κακός» κ.λπ. Συχνά η επίσκεψη σ’ ένα σύμβουλο γάμου σε αυτές στις περιπτώσεις βοηθά, αν δηλαδή θέλουμε να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία στη σχέση μας ή (αν δεν τα καταφέρουμε) για να βρούμε έναν «πολιτισμένο» και όσο το δυνατόν ανώδυνο για τα παιδιά τρόπο να χωρίσουμε. Είναι σημαντικό για αυτά να μη βρεθούν στη μέση ενός ζευγαριού που χωρίζει με το να είναι παρόντα στις συγκρούσεις, στις διαφωνίες και στις αντιδικίες, καθώς επίσης και να μην κληθούν, άμεσα ή έμμεσα, να πάρουν θέση υπέρ ή κατά κάποιου από τους δύο γονείς. Πολλές φορές οι γονείς άθελά μας εμπλέκουμε τα παιδιά σε τέτοιες καταστάσεις, λόγω δικών μας προσωπικών θεμάτων και αναγκών (π.χ. την ανάγκη να πείσουμε το παιδί ότι «δεν φταίει», να του δείξουμε ποιος είναι ο «καλός» στην υπόθεση). &8486;στόσο, κάτι τέτοιο είναι πιθανό να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στη συναισθηματική κατάσταση του παιδιού και στη μετέπειτα ψυχολογική εξέλιξή του, καθώς επίσης και στη σχέση του με τους γονείς, η οποία είναι σημαντικό να είναι σταθερή και να διέπεται από συνέπεια, εμπιστοσύνη και ασφάλεια.


«Δεν θα βρω άλλον»

Τι μας συμβαίνει: Όταν έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση, νιώθουμε ανασφάλεια και σκεφτόμαστε ότι «κανείς δεν θα με αγαπήσει αν γνωρίσει τον πραγματικό μου εαυτό» ή «ποτέ δεν θα μπορέσω να αγαπηθώ πραγματικά», είναι πιθανό να νιώθουμε και να θεωρούμε πως αν χωρίσουμε δεν θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε σύντροφο. Σε αυτή την περίπτωση σκεφτόμαστε λανθασμένα, αφού προσπαθούμε να προβλέψουμε το μέλλον και βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα.

Τι να κάνουμε: Θα πρέπει να σκεφτούμε λογικά και να συνειδητοποιήσουμε πως ο άνθρωπος με τον οποίον έχουμε σχέση αυτή τη στιγμή μας γνώρισε και μας αγάπησε όχι επειδή εξαναγκάστηκε αλλά επειδή του αρέσαμε. Αντίστοιχα, αν σκεφτούμε, θα δούμε πως σίγουρα το ίδιο συνέβη και με άλλους ανθρώπους που έδειξαν ενδιαφέρον για μας στο παρελθόν. Και σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί άλλοι άνθρωποι που μας αγαπάνε, όπως οι φίλοι μας και η οικογένειά μας. Επίσης, είναι σκόπιμο να σκεφτούμε γιατί πιστεύουμε πως δεν θα μας αγαπήσει ποτέ κανείς, ποιο είναι αυτό το τόσο μεγάλο μας ελάττωμα που κρατάμε κρυμμένο; Μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά αλλά απλώς έτσι τα βλέπουμε εμείς; Άλλωστε, το ότι δεν θα βρούμε κάποιον άλλον είναι κάτι απολύτως υποκειμενικό για το οποίο δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου σίγουρες.


«Δεν θα τα καταφέρω μόνη μου»

Όταν νιώθουμε πως στη σχέση μας καταπιεζόμαστε, δεν είμαστε ευτυχισμένες και δεν έχουμε το χώρο και το χρόνο που θα θέλαμε, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να φύγουμε, τότε είναι πιθανό να έχουμε σχέση εξάρτησης με το σύντροφό μας.

Τι μας συμβαίνει: Όταν έχουμε την τάση να εξαρτόμαστε, προσκολλόμαστε στους ανθρώπους με τους οποίους έχουμε στενές σχέσεις, διαμορφώνουμε τη γνώμη μας με βάση εκείνη των άλλων και δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε τους ανθρώπους από τους οποίους έχουμε τελικά εξαρτηθεί. Είναι πολύ πιθανό να νιώσουμε κάποια στιγμή πως «πνιγόμαστε» από αυτό που έχουμε δημιουργήσει σε μια σχέση που δεν μας ταιριάζει ή δεν είναι ισότιμη (αφού ακολουθούμε τις επιθυμίες του συντρόφου μας συχνά χωρίς καν αυτός να μας τις επιβάλλει) και από την οποία πρέπει να βγούμε αλλά δεν μπορούμε.

Τι να κάνουμε: Πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από την παγίδα της εξάρτησης. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να προσπαθήσουμε. Η προσπάθεια αυτή μοιάζει σαν ταξίδι από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Είναι η αντικατάσταση του φόβου με το αίσθημα της αποτελεσματικότητας, το αίσθημα ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε ανεξάρτητα στον κόσμο. Είναι η προσπάθεια να εγκαταλείψουμε τον εξουθενωτικό αγώνα να «αναγκάζουμε» τους άλλους να μας φροντίζουν. Πρέπει να μάθουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να εμπιστευόμαστε την ικανότητά μας να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και της ζωής.


Πηγή: in.gr