ΝΑ ΓΙΑΤΙ H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ:

ΝΑ ΓΙΑΤΙ H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ:


"Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-
ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ- ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής
προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ,
ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)
ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ:

Αλ=Ο νοητός ήλιος
Φα-ος=Το φως
Βη=προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
Τα=Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την
Γα=Γη (δωρικός τύπος)
Αμα=(επιρρ.) συγχρόνως
Έλ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
Έψ=ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος.
Ιλών=Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
Στή=προστακτική ρήματος ίστημι.
Ίγμα=καταστάλαγμα, απόσταγμα.
Ζή=προστακτική ρήματος ζω.
Η=υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
Θη=προστακτική ρήματος θέτω.
Ιώτα=τα ίωγα, τα Εγώ.
Παλάν=Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο
παλλάς-πάλλουσι,περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά).
Δά=άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ,
Δήμητρα=Μητέρα γη).
Νύξ=νύκτα.
Ο=το οποί! ο, που
Φυ(οι)=ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).
Κ.Ο.Κ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ
ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ
ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). ΑΣ ΓΙΝΕΙ
ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ
ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ. ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ
ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ
ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ
ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!

Το ελληνικό αλφάβητο είναι ένας συμπαντικός κώδικας και αποτελεί την μητέρα όλων των γλωσσών.
Στην ελληνική γλώσσα μιλούσε ο Ιησούς, στην ίδια γλώσσα είναι βασισμένες όλες οι επιστήμες.
Το σημερινό ελληνικό αλφάβητο προέρχεται από το ιωνικό, το οποίο επεκράτησε έναντι του Αιο-λοδωρικού, του Αττικού, του Νησιώτικου κ.α., στις αρχές του 4ου π.Χ. αιώνα.
Με βάση το ιωνικό αλφάβητο σχηματίστηκαν όλα τα αρχαία ιταλικά αλφάβητα τα οποία συγχωνεύτηκαν στο λατινικό, από το οποίο προήλθαν όλες οι δυτικές γλώσσες.

Το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο αποτελούνταν από 27 γράμματα και όχι από 24 όπως το σημερινό.
Τα τρία επιπρόσθετα γράμματα ήταν το στίγμα, το κόππα, και το σαμπί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μετατροπής του ελληνικού αλφαβήτου κυρίως του χαλκιδαϊκού σε λατινικό, είναι η μετατροπή του εν αχρηστία σήμερα αρχαίου γράμματος κόππα στο λατινικό Q.
Στα 27 αρχαία γράμματα υπήρχε η ιερή σχέση των τριών εννεάδων, όπου τα πρώτα εννέα γράμματα χρησιμοποιούνταν δια να δηλώσουν τις μονάδες, τα δεύτερα εννέα τις δεκάδες και τα τρίτα εννέα τις εκατοντάδες.
Το σύστημα αυτό διατηρήθηκε ως το μοναδικό αριθμητικό σύστημα μέχρι και το τέλος της βυζαντινής περιόδου.
Από το χίλια και πέρα χρησιμοποιούνται ως χιλιάδες και πάλι τα γράμματα α-θ, αλλά με την οξεία να σημειώνεται στο κάτω αριστερό μέρος του γράμματος.

αψνε' =1755, χξς'=666.

Ακόμη και το χάραγμα του Αντίχριστου μας δόθηκε στην Αποκάλυψη βάσει του ελληνικού συστήματος αρίθμησης.
Ό έχων νουν ας υπολογίσει τον αριθμόν του θηρίου αριθμός ανθρώπου είναι, και ό αριθμός αυτού χξς'.
(Αποκάλυψις, 13,18)

Κάθε λέξη στην αρχαία Ελλάδα ήταν συγχρόνως και ένας λεξάριθμος, δηλαδή ήταν ένας αριθμός που προερχόταν από το άθροισμα της αριθμητικής αξίας των γραμμάτων της λέξης. Έτσι, κάθε λέξη υποδηλωνόταν με την διπλή της υπόσταση, τόσο ως εγγράμματη φθογγική ενότητα, όσο και ως αριθμός.

Ο λεξάριθμος της λέξης θεός, είναι ο αριθμός 284.

(ΘΕ0Σ= 9+5+70+200= 284).

Τον ίδιο λεξάριθμο έχει και η λέξη ΑΓΙΟΣ. Μόνον ο θεός είναι Άγιος.