Πάντα είχα αυτήν την απορία....

Σας παραθέτω πιο κάτω τα λόγια μιας γυναίκας που προσπαθεί να αποκτήσει ενα μωρό με υποβοηθούμενη μέθοδο .....μέχρι σήμερα δεν τα έχει καταφέρει!!
ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ. ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ ΠΕΡΝΑΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ. ΕΧΩ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ.
ΑΝΑΒΕΙ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΕΡΝΑΝΕ 3 ΕΓΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΤΥΧΕ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΗ.
ΑΝΑΒΕΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ, ΠΕΡΝΑΝΕ 5 ΠΑΛΙ ΕΓΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΕΛΑΓΧΟΛΗΣΕΙ. ΠΕΙΣΜΩΝΩ .ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΡΕΞΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ. ΑΝΑΒΕΙ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΡΚΕΤΟΙ.
ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΥΠΟΦΕΡΤΑ. ΑΛΛΑΖΩ ΦΑΝΑΡΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟ ΠΑΩ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ.
ΑΠΟ ΕΔΩ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ. ΑΝΑΒΕΙ ΠΑΛΙ, ΠΑΛΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΓΩ ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΟΥ.ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΗΣ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΝΑ ΣΦΙΓΓΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. ΓΥΡΙΖΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ "ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ " ΜΟΥ ΛΕΕΙ "ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ". ΑΝΑΒΕΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΙΠΟΤΑ .ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ.
ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΩ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΟΥ. ΓΥΡΙΖΩ .ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΙΣΤΕ ΟΛΕΣ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΣΠΡΩΧΝΕΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ.
ΑΥΤΗ Η ΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΒΕΙ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ........

Oταν τελικα τα κατάφερα και εγώ μετά απο 17 σπερματεγχύσεις,δυο αποβολές..πολλά χειρουργεία και μια εξωσωματική...και ενώ τα μωρά μου ήταν περίπου 7 μηνών βγήκαμε μια βολτα στην πλατεία της πόλης....τρέχοντας βλέπω μια οικογενειακή φίλη να κατευθύνεται προς τα εμας και να ρωτά με μια εκφραση εκπληξης στο προσωπό της.....'Αυτά είναι τα παιδιά του σωλήνα?'
Η απορία μου είναι η εξής.....διαφέρει ένα παιδί που έρχεται στο κόσμο μετά απο φυσιολογική σύλληψη με ενα παιδί που ήρθε υποβοηθούμενα? Είναι τελικά τα δικά μου παιδίά (και τόσων αλλων) παιδιά της καρδιάς μας ή όπως ειπε η φίλη 'του σωλήνα'?
Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι πριν κάνω παιδιά ήμουν ήδη μητέρα......πριν ή μετά απο κάθε αποτυχημένη προσπάθεια...ονειρευόμουν .....ονειρευόμουν τη μέρα του τοκετού.....το παιδί μου μέσα στην αγκαλιά....ονειρευόμουν όλα οσα ήθελα να του προσφέρω υλικά ή όχι.....ονειρευόμουν τις βολτες στις παιδικές χαρές.....τα βράδυα μαζι του διαβάζοντας τα παραμύθια της γιαγιάς.....ονειρευόμουν.....μόνο αυτό είχα αλλωστε!!!
Ευτυχώς για μένα το όνειρο έγινε πραγματικότητα!

_________________