Mόσχα Κόκκινες νύχτες

Θέμα: Mόσχα Κόκκινες νύχτες Πεμ Ιαν 07, 2010 9:47 am

Mόσχα
Κόκκινες νύχτες
Από τη Νίνα - Μαρία Πασχαλίδου

Λένε ότι η ρωσική πρωτεύουσα ποτέ δεν κοιμάται. Ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, ο ξαφνικός πλούτος της δεν κρύβεται και η νύχτα έχει μεταμορφωθεί από το απόλυτο τίποτε στο πιο εξαντλητικό κλάμπινγκ στον πλανήτη.
ΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΙ Ο ΛΕΝΙΝ; Οτι «ουδέποτε ο Mαρξ σκέφτηκε να γράψει μια λέξη για την υπαρκτή απειλή του καπιταλισμού, γι' αυτό και πέθανε χωρίς να μας αφήσει ούτε ένα ακριβές σχόλιο ή μια αδιαφιλονίκητη υπόδειξη. Ετσι, μόνοι μας πρέπει να τα βγάλουμε πέρα». Στα περίπτερα κοντά στην Κόκκινη Πλατεία, η Coca-Cola κοστίζει όσο μια μινιατούρα βότκας Zubrowska. Στα καταστήματα της ρωσικής πρωτεύουσας, αλλά και στα περίπτερα του χλιδάτου μετρό της πόλης, έργο των κομμουνιστών Νικίτα Κρούσνεβ και Λαζάρ Καγκάνοβιτς του 1930, αγοράζει κανείς τσιγάρα, ποτά, μετάλλια, αναπτήρες Zippo και δίσκους από βινύλιο με σφυροδρέπανο, γκλάσνοστ και περεστρόικα. Τα T-shirt του Τζιμ Μόρισον και οι κονκάρδες του Ελβις Πρίσλεϊ που βρίσκει κάποιος στην Times Square έχουν φτάσει και αυτά εδώ.
Απέναντι από την Κόκκινη Πλατεία, το σύμβολο του υπαρκτού σοσιαλισμού, το Russia Hotel με 3.000 δωμάτια-τρώγλες, έχει ήδη κατεδαφιστεί. Είχα μείνει κάποτε εδώ, θυμάμαι η αίθουσα του πρωινού γεύματος ήταν μεγαλύτερη και από τη δική μας Βουλή. Σκεφτόμουν τότε πως τη θέση τoυ θα πάρει ακόμη ένα Radisson, ένα Hilton, ένα Κempinski, ένα boutique ξενοδοχείο. Αυτή τη φορά έμεινα σε ένα boutique hotel, στο Golden Apple, στην πλατεία Πούσκιν (Pushkin), που στοίχιζε 500 ευρώ τη βραδιά. Ευτυχώς ήταν κλεισμένο από μια φίλη δημοσιογράφο που έγραφε για ο Independent. Γερό πορτοφόλι οι Βρετανοί, κι ας βυθίζεται ο καπιταλισμός. Ακόμη κι εκεί, όμως, στο πολυτελές δωμάτιο με τα σοκολατάκια Godiva στο μαξιλάρι και τα γυάλινα μπουκαλάκια με τα σαμπουάν, γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχουν σουίτες ξενοδοχείων που ενοικιάζονται ακόμη και με το λεπτό. Και υπάρχουν και τα πριβέ πάρτι σε δωμάτια, που αρκεί να πληρώσεις για να μάθεις πού γίνονται.
Δεν απέχει πια πολύ η μέρα που η Μόσχα θα γίνει Μανχάταν. Οι ουρανοξύστες θα αγγίζουν τους 50 ορόφους και όλα θα έχουν μια τιμή και στη Μόσχα. Και υπάρχουν, φυσικά, αμέτρητοι τρόποι για να δει κανείς τη ρωσική πρωτεύουσα που πέρασε με ταχύτατους ρυθμούς στην άλλη όχθη. Η Μόσχα του Πούτιν λεηλατήθηκε από τη δυτική κουλτούρα χωρίς καμία οχύρωση. Σήμερα, στην Κόκκινη Πλατεία οι Μοσχοβίτισσες, με τα ψηλόλιγνα πόδια, βαδίζουν ανέμελες φορώντας τη γούνα τους - μόνο που αυτές τις ημέρες το ακριβό τους πανωφόρι είναι Louis Vuitton. Λίγα μέτρα από το Μosolei Lenuna, το Μαυσωλείο του Λένιν, πωλούνται γούνινα αλεπουδίσια καπέλα. Πωλούνται επίσης «μαϊμούδες» Louis Vuitton και κινητά τηλέφωνα. Με το σούρουπο, Σενεγαλέζοι και άλλοι Αφρικανοί αραδιάζουν τις απομιμήσεις των Gucci και των Fendi στα πεζοδρόμια. Είναι φθηνότερα απ' ό,τι στην Αθήνα. Και η αστυνομία δεν φαίνεται πουθενά.

Αν και οι μέρες της Μόσχας είναι φημισμένες για τις απέραντες προμενάντ στο Κρεμλίνο ή στο Mουσείο Καλών Τεχνών Πούσκιν με την απίστευτη συλλογή ιμπρεσιονιστών, οι νύχτες της είναι σαγηνευτικές. Ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, ο ξαφνικός πλούτος δεν κρύβεται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η ημέρα της Μόσχας έχει γεμίσει γιγαντοαφίσες των McDonalds και των Starbucks, η νύχτα έχει μεταμορφωθεί από το απόλυτο τίποτε στο πιο εξαντλητικό κλάμπινγκ στον πλανήτη. Πριν από είκοσι χρόνια περίπου, δεν υπήρχε ούτε ένα κλαμπ στην πόλη. Υπήρχαν μόνον μερικά πολυτελή εστιατόρια, οι πόρτες των οποίων ήταν ανοιχτές μόνο σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων που ήταν τουρίστες ή μαφιόζοι... Το 1991 έγινε η αρχή. Το πρώτο κλαμπ που έκανε νόμιμα την εμφάνισή του ήταν το Penthouse, όχι μακριά από τον Κήπο του Ερμιτάζ. Αν κάπου ξεκίνησε η σεξουαλική επανάσταση στη Ρωσία, χωρίς αμφιβολία ήταν εδώ. Ακολούθησαν κι άλλα. Το Titanic, το Jazz Club, το Campari, το Jet Set, το Zeppelin, ονόματα τα οποία συναντάει κανείς σε ένα Παρίσι ή μία Νέα Υόρκη. Κάπως έτσι ήρθε η ώρα του Osen και του Diaghilev. Το δεύτερο πήρε το όνομά του από τον γνωστό ιμπρεσάριο του μπαλέτου.
Κανένα νυχτερινό κέντρο στη Μόσχα, όμως, δεν έχει την αίγλη του πλωτού κλαμπ Stalin. Κανείς δεν γνωρίζει πού ακριβώς αράζει. Σε ένα άλλο λιμάνι, στο γιοτ Maxim Gorky -ένα μικρό κρουαζιερόπλοιο που έζησε δοξασμένες ημέρες την εποχή του κομμουνισμού-, δίμετρες καλλονές με δερμάτινες μπότες Valentino, Gaultier και Βvlgari πίνουν βότκα Yuri Dolgoruki. Οι Ρώσοι γιάπηδες είναι κι αυτοί εκεί. Ακόμη και οι μπάτσοι είναι κι εκείνοι εν πλω... Στο κλαμπ Osen οι σαμπάνιες ανοίγονται η μία μετά την άλλη. Οι πιστωτικές κάρτες χρεώνονται στο δευτερόλεπτο, φιλόδοξα μοντέλα μετρούν τα διαμάντια στο λαιμό τους.
Η πλαστική χειρουργική είναι της μόδας. Οι μύτες είναι -ως επί το πλείστον- γαλλικές. Η Βέρα θυμάται μιαν άλλη ζωή σε μια χώρα της Δύσης. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν περιμένει κανείς λίγο στο Osen είναι πολύ πιθανό να δει και τον διάσημο τενίστα Μαράτ Σάφιν. Είναι το αγαπημένο του στέκι. Φρουρός της αυστηρής πόρτας είναι ο Pasha Face-Control, μια εμβληματική μορφή της νυχτερινής Μόσχας που έχει δώσει συνεντεύξεις και συνεντεύξεις σε ξένα περιοδικά.
Αλλη μια νύχτα, άλλο ένα πάρτι. Αρκετά τετράγωνα πιο πέρα, το πλουραλιστικό Cafe Pushkin, στην πλατεία Πούσκιν, δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από το Cypriani της Νέας Υόρκης. Δοκιμάζουμε όστρακα, τα οποία θα κοστίσουν ακριβά, και βότκα Limonayya, καθώς δίμετρες κυρίες δίπλα συζητούν για την εξωτερική πολιτική του Πούτιν στη Γεωργία. Στην περιοχή του Αrbat -τη Μονμάρτρη της Μόσχας-, όπου τον 19ο αιώνα κατοικούσαν κι έπιναν την μπίρα τους σε traktir (παραδοσιακές ρωσικές μπιραρίες) ο Αλεξάντερ Πούσκιν, ο Αντρέι Μπέλι, ο Αλεξάντερ Χέρζεν, ο Κoνσταντίν Μέλνιστκοφ, πωλούνται χειροτεχνήματα για τους τουρίστες. Σήμερα οι κατοικίες τους έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Καθώς βαδίζω στον πεζόδρομο της Αρμπάτ, ένας νεαρός Ρώσος με ένα μπουκάλι βότκα στο χέρι (οι στατιστικές κάνουν λόγο για 30% αλκοολισμό) αποκαλύπτει λίγη από τη μιζέρια αυτού του τόπου. Αλλά στη λεωφόρο Tverskaya, μία από τις κεντρικές αρτηρίες της Μόσχας, το μποτιλιάρισμα θυμίζει αυτό του Μανχάταν. Ενα κιρ ρουαγιάλ στο δημοφιλές Cafe Margarita, βαφτισμένο στο όνομα της ηρωίδας του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, κοστίζει δεκαπέντε δολάρια. Οι αντιθέσεις είναι τεράστιες.
Τα μεσάνυχτα, η Μόσχα έχει ένα περίεργο κόκκινο χρώμα. Θυμίζει λίγο την κόκκινη ομίχλη επάνω από την πλατεία Djemaa El-Fna, όπως τη βλέπει κάποιος από τις σκεπές του Μαρακές. Στη Μόσχα, το φως πηγάζει από το θόλο του καθεδρικού Ναού του Χριστού του Σωτήρος, αλλά και από ένα κόκκινο παρελθόν. Σε αυτή την πόλη, για κάποιο λόγο, όλα είναι πιο ξεκάθαρα τη νύχτα. Στους δρόμους, γυαλιστερές Porsche και BMW παρελαύνουν σε στρατιές. Μια λιμουζίνα σταματάει μπροστά στο GQ Bar. Αλλά μοιάζει φτωχική μπροστά στις Lamborghini και τις Bentley. To GQ έχει τη φήμη ενός κλαμπ για αγόρια. Ιδιοκτησία του εκδότη της Conde Nast Ιnternational, το εν λόγω κλαμπ διαθέτει ένα στρατώνα μοντέλων, που δεν τρώνε τίποτε και πίνουν μόνο νερό. Ξύλινα πατώματα και ανεμιστήρες δίνουν μια αφρικανική νότα στο φημισμένο στέκι. Κλώνοι της Μαρία Σαράποβα και της Αννα Κουρνικόβα αναζητούν μια θέση στην υψηλή κοινωνία της Μόσχας.
Αλλά η αστραφτερή Μόσχα έχει και την άλλη όψη της. Οι Τρεις Σταθμοί ή αλλιώς η πλατεία Komsomol ή ο σταθμός του μετρό που ενώνει τους σταθμούς Yaroslav, Leningrad και Kazan, αντικατοπτρίζουν τη σκοτεινή όψη της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μογγόλοι έμποροι πωλούν μεταχειρισμένα ρούχα και καρφίτσες σφυροδρέπανα, CD με μπαλαλάικα, ενώ οι μεθυσμένοι της πλατείας ισορροπούν επάνω σε αόρατες αναμνήσεις της σοβιετικής ευημερίας. Ζητιανεύουν. Η κίνηση γύρω από την πλατεία είναι κι εδώ αυξημένη, ενώ πολλά αμάξια κυκλοφορούν με μπλε σειρήνες και κρατικές πινακίδες, οι οποίες κοστίζουν περίπου 50.000 δολάρια. Αγοράζονται με εξαιρετική ευκολία από τους Νεορώσους.
Το Καζίνο Udarnik λίγο έξω από τη Mόσχα σφύζει από επισκέπτες. Εκεί θα βρει κανείς κι ένα από τα ελληνικά εστιατόρια της πόλης, αλλά και 220 κουλοχέρηδες. Ομως το Λας Βεγκας της Μόσχας βρίσκεται παντού, σε υπόγεια, όπου στήνονται παιχνίδια πόκας, αλλά και σε απλά μπαρ όπου μπορεί κανείς να βρει αμέτρητα μηχανάκια για παιχνίδι.
Η νύχτα τελειώνει στο Diaghilev. Πρώην χορεύτριες των μπαλέτων Kirov, καπνοί κι ένα σώμα ασφάλειας 40 ανδρών προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει. Οι απειλές για βόμβες στο κλαμπ είναι συχνές. Το ίδιο και οι επισκέψεις των πιο δυνατών ανδρών της πόλης. Οι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι μου θύμισαν ένα άλλο κλαμπ, το Crystal της Βηρυτού. Οι θαμώνες είναι πολλές φορές οι ίδιοι σεΐχηδες, από το Αμπού Ντάμπι, ανάμεσα σε Ρώσους εκατομμυριούχους. Οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άντρες. Η σαμπάνια κοστίζει 5.000 ευρώ και το πάρτι συνεχίζεται ώς το πρωί. Λένε ότι αν καταφέρεις και περάσεις από αυτό το κατώφλι, δεν θα θέλεις να ξαναδείς το φως της μέρας στη Μόσχα.
Memo
ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Στη Μόσχα θα μεταβείτε από τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών με απ' ευθείας πτήση της Aeroflot (T/210-32.20.986, www.aeroflot.ru) ή με πτήσεις πολλών άλλων εταιρειών (π.χ. Alitalia, T/210-99.88.888 & 801.11.50.055, www.alitalia.com) με ενδιάμεσο σταθμό.
ΔΙΑΜΟΝΗ

• Golden Apple Hotel
(Malaya Dimitrovka Ulitsa, T/+7.495.9807000, www.epoquehotels.com)
Boutique ξενοδοχείο της ευρωπαϊκής αλυσίδας Epoque Hotels. Μικρά και πανάκριβα δωμάτια, λίγα τετράγωνα από την πλατεία Πούσκιν. Τάπας και σούσι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.
• Udarnik Hotel
(2 Serafimovichα Ulitsa, T/+7.095.7953795)
Επιβλητικό καζίνο και ξενοδοχείο μερικά χιλιόμετρα από την πόλη. Γίνονται ειδικές προσφορές στα δωμάτια.
• Sheraton Palace
(1 Tverskaya Yamskaya Str, Τ/+7.495.9319700, www.sheratonpalace.ru)
To γνωστό πολυτελές ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.
ΦΑΓΗΤΟ
Cafe Pushkin
(Blv. Tversksoy 26a, Τ/+7.495.2295590, www.cafe-pushkin.ru)
Αριστοκρατικό καφέ και μπαρ στην πλατεία Πούσκιν, λευκή βότκα και ωραίος κόσμος.
Είναι πάντα στη μόδα.
Moo Moo
(Ul Arbat 45/23 a, T/+7.495.2411364)
Self service ρωσικό εστιατόριο (dinner) με εξαιρετικό κοτόπουλο με ανανά και άλλες ρωσικές λιχουδιές, στην περιοχή του Αρμπάτ. Για γρήγορo και φθηνό μεσημεριανό.

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_1_02/12/2008_258495

» Τάρτα με κόκκινες και κίτρινες πιπεριές.
» Νύχτες "γεμάτες" αστέρια

kairos Athina

Mόσχα Κόκκινες νύχτες