Όταν ένα παιδί πεθαίνει...

Κάθε χρόνο πεθαίνουν περίπου 15.000 παιδιά ή νέοι κάτω των 20 ετών. Όταν το παιδί εισάγεται στο νοσοκομείο εξαιτίας σοβαρής ασθένειας ή τραυματισμού που απειλεί τη ζωή του, αναστατώνεται επειδή θα αποχωριστεί τους γονείς του και ανησυχεί για το τι θα συναντήσει στη συνέχεια, δηλαδή πού είναι ο παράδεισος, πώς θα φτάσει εκεί και αν θα είναι μόνο του.

Το παιδί συνειδητοποίει σταδιακά τον επερχόμενο θάνατο. Η αντίληψη της ασθένειας που οδηγεί στη συνειδητοποίηση του επερχόμενου θανάτου ακολουθεί τα εξής σημεία:

Στο πρώτο στάδιο, το παιδί αντιλαμβάνεται ότι είναι πάρα πολύ άρρωστο. Στη διάρκεια του δεύτερου σταδίου, συνειδητοποιεί ότι πάσχει από μια ασθένεια που μπορεί να σκοτώσει τους ανθρώπους ενώ, στο τρίτο στάδιο, η συνειδητοποίηση γίνεται πιο συγκεκριμένη και αφορά τη διαπίστωση ότι η αρρώστιά του μπορεί να σκοτώσει τα παιδιά.

Στο τέταρτο στάδιο, το παιδί αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να μη γίνει καλά και στο πέμπτο στάδιο, κατανοεί ότι θα πεθάνει.

Μιλώντας με ένα ετοιμοθάνατο παιδί

Αρχικά οι ειδικοί ενθαρρύνουν τους γονείς να μιλήσουν στο παιδί για την εξέλιξη της υγείας του. Το παιδί αντιμετωπίζει πιο εύκολα την κατάσταση αν λάβει τις σχετικές πληροφορίες από τους γονείς του. Όταν όμως εκείνοι δυσκολεύονται, οι ειδικοί αναλαμβάνουν το ρόλο αφού λάβουν τη σχετική συγκατάθεση. Ωστόσο, αν οι γονείς δείξουν κουράγιο και συμπεριφερθούν με εξωτερική ηρεμία, το παιδί αποδέχεται καλύτερα τις εξελίξεις αφού ανησυχεί κυρίως για το αν θα στεναχωρηθούν οι γονείς του.

Απόκρυψη της αλήθειας από το παιδί

Αρκετά συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα σοβαρό δίλλημα. Τελικά είναι ωφέλιμο για το παιδί να μάθει την αλήθεια και αν ναι πώς αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα του.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι είναι σαφώς καλύτερο, το παιδί να ενημερωθεί για την κατάστασή του, γιατί αν καταλάβει ότι του κρύβουν σημαντικές πληροφορίες αισθάνεται αποκομμένο από τους ανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνες τις στιγμές που τους έχει πραγματική ανάγκη. Άλλωστε, το παιδί έχει την ικανότητα να αντιληφθεί πλήρως τα μη λεκτικά μηνύματα παρατηρώντας την ανησυχία των γονιών. Και βέβαια, το παιδί που έχει ερωτήσεις έχει δικαίωμα να λάβει ειλικρινείς και σαφείς απαντήσεις. Ενώ, η συζήτηση εξουδετερώνει τις τρομακτικές φαντασιώσεις του παιδιού για το θάνατο.

Τι πρέπει να πούμε στο παιδί

Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να λάβουμε σοβαρά υπόψη τι θέλει πραγματικά να ξέρει το παιδί, ώστε να αποφύγουμε τυχόν αρνητικές εξελίξεις. Ωστόσο, όταν το παιδί θέτει ερωτήματα για τη φύση της ασθένειας και τον τρόπο αντιμετώπισής της, είναι η πλέον κατάλληλη ευκαιρία να μιλήσουμε ανοιχτά για τον θάνατο, γιατί αν το παιδί δεν πάρει απαντήσεις στα ερωτήματα θα επαναλάβει πολλές φορές τα θέματα που το απασχολούν αυξάνοντας την ένταση της ανησυχίας που ήδη νιώθει.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν περιπτώσεις όπου το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση για να μιλήσει για όσα το απασχολούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, μπορούμε να ενισχύσουμε την προσπάθειά του παραφράζοντας τις απόψεις του, δηλαδή όταν το παιδί ρωτά αν πρόκειται να πεθάνει, μπορούμε να απαντήσουμε ρωτώντας για ποιο λόγο πιστεύει ότι θα πεθάνει. Επίσης είναι ωφέλιμο να αναφερθούμε σε βιώματα του παιδιού κατά τα οποία το παιδί αντιλήφθηκε την έννοια του θανάτου όπως ο θάνατος κάποιου συγγενή ή ο θάνατος κατοικίδιου ζώου δίνοντας έμφαση τόσο στα συναισθήματά του όσο και σε όσα άκουσε από το περιβάλλον ώστε να ερμηνεύσουν τον θάνατο.

Τρόποι υποστήριξης

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ακόμα και αν το παιδί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πλήρως τη σοβαρότητα της κατάστασής του, νιώθει έντονα συναισθήματα όπως άγχος, φόβο και λύπη. Είναι λοιπόν βοηθητικό να ομαλοποιήσουμε τα συναισθήματά του είτε συζητώντας μαζί του κατά τη διάρκεια κάποιας δραστηριότητας φτιάχνοντας ιστορίες με ήρωες που αντιπροσωπεύουν την ασθένεια ή αποχαιρετιστήριες κάρτες ή ζωγραφιές για τους δικούς του είτε ρωτώντας το πώς θέλει να το υποστηρίξουμε.

Οφείλουμε να απαντάμε με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις του ακούγοντάς το προσεχτικά χωρίς βιασύνη δείχνοντας ευαισθησία στις απόψεις του και αναιρώντας τη γνώμη του μονάχα όταν αντανακλά μια στάση που πρέπει να αλλάξει. Επίσης, είναι σημαντικό για το παιδί να δέχεται επισκέψεις των καλών του φίλων στο νοσοκομείο, ώστε να μην απομονωθεί κοινωνικά. Ενώ αναγνωρίζοντας το δικαίωμά του να μείνει μόνο ώστε να εκφραστεί συναισθηματικά επιτυγχάνουμε την αποφόρτιση της έντασής του.

Πλησιάζοντας στο τέλος...

Καθώς πλησιάζει το γεγονός οι γονείς, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και το παιδί είναι καλό να έχουν την ευκαιρία να αποχαιρετιστούν και να τακτοποιήσουν τις συναισθηματικές εκκρεμότητές του. Είναι πολύ πιθανό το παιδί να ζητήσει να μεταφερθεί στο χώρο του ώστε να αποχαιρετήσει αυτό και τα παιχνίδια του. Οφείλουμε να υπακούσουμε σε κάθε επιθυμία του και φυσικά να ρωτήσουμε αν επιθυμεί να κάνει κάτι ακόμα.

Όταν πεθάνει το παιδί, οι γονείς και τα αδέρφια ενθαρρύνονται να βρεθούν μόνοι στο δωμάτιο του παιδιού ώστε να αγγίξουν και να χαϊδέψουν το νεκρό σώμα του περνώντας μαζί του όσο χρόνο χρειάζονται.

Πλέον, η οικογένεια επιστρέφει στο σπίτι με το βάρος της απώλειας θρηνώντας τόσο τον θάνατο του παιδιού όσο και για την απώλεια του νοσοκομειακού περιβάλλοντος, αφού η παραμονή τους εκεί υπήρξε μακρά. Οι γονείς και το ευρύτερο οικογενειακό πλαίσιο έχουν ανάγκη να μιλήσουν για όσα αισθάνονται και όσα συμβαίνουν με ανθρώπους που μπορούν να κατανοήσουν τη σημαντικότητα του γεγονότος.

Οι ειδικοί ψυχικής υγείας οφείλουν να βοηθήσουν τα μέλη της οικογένειας να αποδεχτούν την απώλεια, να εκφράσουν τα συναισθήματά τους κατανοώντας αυτά ως ανθρώπινες αντιδράσεις στο γεγονός του θανάτου και να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές στο οικογενειακό σύστημα. Στα πλαίσια της υποστήριξης, οι ειδικοί ενισχύουν την οικογένεια να αυξήσει την αυτοεκτίμηση και να κατανοήσει ότι μπορεί να ελέγξει και να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις. Σταδιακά, οι γονείς και τα αδέρφια μαθαίνουν να ζουν χωρίς το αγαπημένο τους πρόσωπο και να ασχολούνται με δραστηριότητες που απαιτούνται για να συνεχίσουν τη ζωή τους, διερευνώντας τις θετικές εμπειρίες που απόκτησαν από το γεγονός και την επανασύνδεση των σχέσεων στο σύστημα.

Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην ψυχική κατάσταση των αδερφών αφού η ισορροπία τους είναι αρκετά ευάλωτη. Πολλές φορές, τα αδέρφια μένουν στο περιθώριο ενώ, θρηνούν τόσο για την απώλεια του αδερφού όσο και την ‘προσωρινή’ απώλεια των γονιών τους που θρηνούν αισθανόμενοι απόρριψη και εγκατάλειψη.

Η διάρκεια του πένθους και θρήνου διαρκεί μέχρι 2 χρόνια στα παιδιά. Όμως επανέρχεται σε επετείους και γιορτές

Τέλος, αρκετά σημαντικό είναι για τους ειδικούς ψυχικής υγείας να διαθέτουν υποστηρικτικό δίκτυο, γιατί η συχνή επαφή με οικογένειες που πενθούν αποτελεί εξουθενωτική συναισθηματική διαδικασία, ενώ υπάρχει κίνδυνος επαγγελματικής εξουθένωσης.

Πηγή: iatronet.gr