της εποχής.
> Για
> όσους
> είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
>
>
> H
> αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς
> καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία
> περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το
> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
> το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
> την αναμονή..
>
> Κοιτάζοντας
> πίσω, είναι δύσκολο να
> πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε
> αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
> ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
> από το «σύνδρομο της τουριστικής
> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
> παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
> για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και
> προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
> δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
> κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα
> και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
> Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
> αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
> κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει
> να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς
> μας δεν έπαθε κήλη ή
> εξάρθρωση..
>
>
> Βγαίναμε
> από το σπίτι τρέχοντας το πρωί,
> παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά
> μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν
> μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
> κόκκαλα και τα δόντια μας και
> δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να
> τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε
> πόλεμο με πέτρες και ξύλα και
> δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι
> συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
> μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά
> μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
> ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε
> γλυκά και πίναμε αναψυκτικά,
> αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
> Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν
> χοντρός και αυτό ήταν όλο.
> Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή
> αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό
> και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
> Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο
> σχολείο και οι μητέρες μας το
> αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το
> κεφάλι με ζεστό ξύδι..
>
> Δεν
> είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99
> τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround,
> υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς
> είχαμε
> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε
> μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά
> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
> βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
> συναντιόμασταν για να παίξουμε
> κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα...
> μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
> Περνούσαμε τη μέρα μας έξω,
> τρέχοντας και παίζοντας.
> Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας
> από ξύλα.. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
> ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε
> με το ποδήλατο ή περπατώντας
> μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την
> πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς
> μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
> υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα
> σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν
> όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
> έπρεπε να συμβιβαστούν με την
> απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν
> τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και
> έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.
> Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να
> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε
> διακοπές τρεις μήνες τα
> καλοκαίρια και περνούσαμε
> ατέλειωτες ώρες στην παραλία
> χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
> ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά
> κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
> Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας
> τα, όχι
> πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat
> room και γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε
> ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία
> και υπευθυνότητα και μέσα από
> όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
>
>
> Αν εσύ
> είσαι από τους «παλιούς»...
> συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
> μεγαλώσεις σαν παιδί....
Ημερολόγιο
Τετ Ιουλ 08, 2020 1:07 pm από 
