Αν θες να λέγεσαι Έλληνας, βρες την ψυχή που έχασες.

Σάββατο, 26 Μαρτίου 2016





ης Δέσποινας Παλαμάρη
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει… Δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά…
Κι όμως πεθαίνει…

Tην θανατώνουμε κάθε φορά που χάνουμε την πίστη μας, τα αγνά ιδεώδη μας…
Πεθαίνει κάθε φορά που στο βωμό του χρήματος και της “δόξας” θυσιάζουμε τα ιδανικά μας και την προδίδουμε για “τριάντα αργύρια”.

Κάθε φορά που χάνουμε την ανθρωπιά μας και κλείνουμε την ευφυΐα μας μέσα στην αναισθησία, στο “δεν με νοιάζει” και στο “καλά να πάθουν”… αλλά και κάθε φορά που φυλακίζουμε την καρδιά μας μέσα στο φόβο και στο θυμό που γεννά η αβεβαιότητα…

Βλέπεις οι πρόγονοί μας δεν........ έκρυβαν “σιγουράκια” κάτω από τις φουστανέλες τους, θάρρος και ανδρεία έκρυβαν γι’ αυτό και ξεκίνησαν μια επανάσταση όταν τα “προγνωστικά” τους είχαν για αουτσάιντερ…
Λίγο τους ένοιαζε η δυσκολία, δεν μετρούσαν τις κακουχίες, είχαν όραμα και ευτυχώς που δεν βολεύτηκαν μέσα στο λίγο και στο γνωστό γιατί εμείς αυτή τη στιγμή θα είμασταν αλλιώς. Θα μιλούσαμε άλλη γλώσσα, θα είχαμε άλλη πίστη, άλλα όνειρα, θα είμασταν μια χώρα διαφορετική και η Ελλάδα θα κυλιόταν ξεχασμένη μέσα σε λίγες αράδες…

Και τώρα, τι κάνουμε εμείς τώρα; Τι κάνουμε με την κληρονομιά των προγόνων μας; Τους νιώθουμε να ρέουν μέσα μας, να κοχλάζουν στο αίμα μας ή σέρνουμε τα σαρκία μας από καρέκλα σε καρέκλα περιμένοντας απλά να περάσει η μέρα;

Όσο κι αν ακούγεται σκληρό παραδέξου το… Χάσαμε την αήττητη ματιά μας, ευνουχίσαμε τον αδέσμευτο εαυτό μας και τον καθηλώσαμε μπροστά σε τηλεοράσεις και κομπιούτερ…

Ήδη οι “φιλίες” έγιναν “γυάλινες”, τα φλερτ ιντερνετικά και οι έρωτες, έρωτες μυαλού και ασφάλειας. Μυαλουδίλα και φόβος παντού…
Καταπίνουμε καθημερινά τον θάνατό μας και δεν το καταλαβαίνουμε.
Ξέρουν “αυτοί”… Είναι καλλιτέχνες στην τέχνη του αποπροσανατολισμού. Έχουμε καταντήσει οι ωραίες κοιμώμενες του παραμυθιού και νομίζουμε ότι τα όνειρα που βλέπουμε είναι η ζωή μας. Και η ζωή μας, η πραγματική ζωή μας που να είναι άραγε η πραγματική Ζωή μας;

Και μη βιάζεσαι να κατηγορήσεις τους άλλους για ότι συμβαίνει, αυτό κάναμε όλοι μέχρι τώρα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Άγεσαι και φέρεσαι και είναι επιλογή σου.

Στρογγυλοκάθεσαι πάνω στο γνωστό, πονάει δεν πονάει, και χάνεις τον ενθουσιασμό σου για τη ζωή. Λιμνάζεις μέσα στο φόβο και επιτρέπεις στην εσωτερική ακινησία σου να γίνει κατάθλιψη, να γίνει σαράκι που σε κατατρώει.
Οι μέρες σου δεν έχουν νόημα, οι έρωτες σου δεν έχουν νόημα, η ζωή σου δεν έχει νόημα. Πεθαίνεις και δεν το έχεις καταλάβει…

Ξύπνα! Ξύπνα όσο είναι καιρός…
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή.»

Αυτό φώναζε ο Ρήγας Φεραίος και αμολιόταν σε βουνά και λαγκάδια. Το φώναζε και το πίστευε. Και έτρεχαν μαζί του κι άλλοι που το πίστευαν κι αυτοί. Και μέρα με τη μέρα πλήθαιναν… το φώναζαν κι ανατρίχιαζε η ψυχή τους…
Ποιος μπορεί να σταθεί εμπόδιο μπροστά σε μια ψυχή που ανατριχιάζει;

Ποιος μπορεί να ανακόψει τη δύναμη της, το θέλω της;
Κ Α Ν Ε Ι Σ ! ! !

Κι αν με ρωτάς γιατί δεν ανατριχιάζει κι η δική σου ψυχή, τι είναι αυτό που σε έκανε να χάσεις το φτερούγισμα σου, το πέταγμα σου θα σου πω με μεγάλη ευκολία ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ!!!

Βλέπεις τότε δεν μετρούσαν οι στατιστικές και τα λογικά επιχειρήματα, ούτε οι θέσεις στις επιχειρήσεις, τα prive δωμάτια στα club, τα ακριβά αυτοκίνητα, οι “φίλοι” στο facebook…
Η καρδιά χτυπούσε δυνατά και ακουγόταν… δεν σκεπαζόταν από τις σειρήνες της τηλεόρασης ούτε από τις φοβικές σκέψεις του μυαλού. Τώρα, πρώτα σκεφτόμαστε και μετά ζούμε… πρώτα σκεφτόμαστε και μετά αγαπάμε… πρώτα σκεφτόμαστε και μετά ΤΙ;

Χάσαμε τη θέληση και την αποφασιστικότητα μας. Θυσιάσαμε την Πίστη μας, τα Ιδανικά μας στο βωμό της νωθρότητας, ξεπουλήσαμε τη γη μας, την ψυχή μας αλλά χαιρόμαστε ακόμα που είμαστε Έλληνες.

Τον ΕΛΛΗΝΑ δεν τον κάνουν τα χαρτιά η ΨΥΧΗ τον κάνει…

Γι΄ αυτό αν θες να λέγεσαι ΕΛΛΗΝΑΣ βρες την ΨΥΧΗ σου…