[size=24]Μπορεί η αγάπη να είναι υποχρέωση;[/size]

Η δυσκολία σ’αυτό το ερώτημα είναι το γεγονός πως υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης. Αυτές οι μορφές δεν ορίζονται όμως από το αντικείμενο τους αλλά από την φύση τους και την σχέση που έχουμε εμείς με αυτές. Δηλαδή, η αγάπη εμπνέεται από την συνήδηση ή από μια κλήση προς κάτι; Από υποχρέωση ή λόγο αδυναμίας; (για την διευκόλυνση της ανάγνωσης αυτού του παρακάτω κείμενο έχει χωριστέι σε παραγράφους με τίτλους.)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Όταν αγαπάμε είναι ζήτημα καρδιάς, ζήτημα αισθημάτων, οπότε σαφώς και δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κάποιον να αγαπήσει κάποιον άλλο που δεν του εμπνέει κάποια συναισθήματα. Το μεγαλύτερο μέρος των κομμωδιών του 17ου βασίζονται κυρίως σε αυτό, δήλαδη στην γελοιότητα του να επιβάλει κάποιος γονέας στην κόρη κάποιον που δεν θέλει για σύζυγό της καθώς δεν τον αγαπάει. Τα προξενιά κατηγορούνται λοιπόν για την βαραβαρότητα τους, όχι μόνο γιατί οι συντελεστές του μελλοντικού αντρόγυνου δεν δίνουν καν την γνώμη τους για αυτή την απόφαση που αφορά καθαρά την ζωή του, αλλά και γιατί στην τελική η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς ορίσεις και να χειρηστείς σαν να λειτουργεί με διακόπτη. Άρα είναι αδύνατον να θεωρήται κάποιος υποχρεωμένος να αγαπάει κάποιον άλλο.
Παράλληλα όμως, το ηθικό χρέος μας διατάσει να θέλουμε το καλό του άλλου. Όταν λοιπόν θες το καλό του άλλου και βοηθάς στο να είναι χαρούμενος και συμβάλεις στην ευτυχία του, κάνεις ακριβώς αυτά που προστάζει η αγάπη. Μπορεί λοιπόν η αγάπη να είναι υποχρέωση;

1. Η ΑΓΑΠΗ ΕΊΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, ΠΟΥ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ.
Α) Η αγάπη ως συναίσθημα
Αναφέρουμε τον όρο υποχρέωση ή απλός χρέος, όταν πρέπει να πράξουμε κάτι από σεβασμό προς κάποια αρχή που υποστηρίζουμε. Η υποχρέωση λοιπόν είναι κάτι το οποίο πράτουμε αναγκαστικά το οποίο απεθύνεται στην συνήδειση και εξαρτάται από την δική μας θέληση. Και εξ αυτού η αγάπη δεν είναι τόσο μια πράξη θέλησης παρά ένα συναίσθημα. Πιο συγκεκριμένα, είναι μια κατάσταση στην οποία νιώθουμε το δέσημο και την τρυφερότητα προς κάποιο άτομο. Νιώθουμε πως η αγάπη μας ελκύει και αναφερόμαστε λοιπόν σε ένα αναπάντεχο συναίσθημα. Όλες αυτές οι εκφράσεις συμαδέυουν καθαρά την παθητική στάση ένος ερωτευμένου. Το συναίσθηματα αυτό το ζεις, οπότε κατά συνέποια δεν έχει να κάνει με την θέληση. Για αυτό και δεν εξαρτιέται από εμάς. Διότι πολύ απλά δεν έχει να κάνει με εμάς εάν θα αγαπήσουμε τον έναν ή τον άλλον. Άρα είναι λογικό και επόμενο να μας σοκάρει το να μας επιβάλει κάποιος να αγαπήσουμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.

Β) Η συναισθηματική αγάπη είναι αντίθετη του χρέους.
Όποτε ένας άνθρωπος αγαπάει, ο ψυχικός του κόσμος ταράζεται και για να κάνουμε τον άλλο ευτυχισμένο και να του προσφέρουμε όσα μπορούν να τον κάνουν ευτυχισμένο ήμαστε σαφώς ικανοί για όλα... δλδ ένας γονέας για να σώσει το παιδί του μπορεί να δώσει ακόμα και την ζώη του και όταν λοπόν είσαι ικανός για όλα, δεν σε νοιάζει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις. Όλα πλέον τα προστάζει η καρδιά σου και ότι κάνεις δεν το κάνεις επειδή κάποιος σου είπε «καν’το» αλλά επειδή νιώθεις στην ουσιά αυτό που κάνεις. Υπάρχει επίσης το παράδειγμα της παθολογικής αγάπης, όπου η σαρκική επαφή (κυρίως η σεξουαλική: Libido) μπορεί να φέρει διάφορες μορφές ψυχολογικής μεταχείρησης καθώς και την απαίχθεια του άλλου. (συνηστάται ως παράδειγμα η ταινία Dangerous Liaisons η οποία είναι εμπνευσμένη από το ομόνυμο βιβλίο του Choderlos De Laclos).

) Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ.
A) Η θρησκευτική υποχρέωση: αγαπάτε αλλήλους.
Το γνωστό μας αγαπάτε αλλήλους, που διαβάσαμε στα ευαγγέλια (για το εν λόγο κατά Ματθαίον 43-47 και 38) τείνει στο «άνευ λογικής» καθώς μας προστάζει στο να αγαπήσουμε ακόμα και αυτούς που μισούμε χώρια που το αίσθημα της αγάπης δεν λειτουργεί ως διακόπτης ούτως ώστε να αγαπάμε του πάντες. Αλλά στην πραγματικότητα ο Χριστός, δεν μας ζητά να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο «ερωτικά» ή έστω «συναισθηματικά». Αυτό που μας ζητά είναι, να ήμαστε γεναιόδωροι, να συνπονάμε, να κατανοούμε τους άλλους, να παρέχουμε την βοηθειά μας σε όποιον την χρειαστεί, σε όποιον υποφέρει. Ο Χριστός δλδ μας παρότρινε στο να βοηθήσουμε τους δύστυχους. Άρα είναι σαν να λέμε πως η αγάπη με σταματάει το «ερωτικό» επίπεδο.
Β) Η αγάπη ως ηθική υποχρέωση: Ο σεβασμός προς τον άλλο.
Στην πραγματικότητα αυτό το αγαπάτε αλλήλους, δεν περιορίζεται στην βοήθεια προς τον συνάθρωπο όταν την χρειάζεται, αλλά επεκτήνεται στον σεβασμός προς όλους. Οποιοσδήποτε ανθρωπος, ότι και αν είναι (είτε αναφερόμαστε στην Εθνικότητα, στην κοινωνική του θέση κ.α ) είναι άξιος σεβασμού. «Η αξία του είναι απόλυτη και αναμφισβήτητη» (Εμμανουέλ Κάντ) Δλδ το να σεβόμαστε τον κάθε άνθρωπο είναι καθαρά ηθική υποχρέωση.
Ο Καντ ερμηνεύει επίσης και κάποια αποσπάσματα της Γραφής όπου διατάζεται στην ουσία η αγάπη προς τον συνάνθρωπο ακόμα και αν αυτός είναι εχθρός μας « Η αγάπη ως τάση δεν μπορεί να υποταχτεί αλλά μπορεί να κάνει το καλό από υποχρέωση... εδώ έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια πρακτική αγάπη και όχι παθολογική, που έχει να κάνει με την θέληση.»
Βασικά ο Καντ με τις ηθικές του αναλύσεις καταλήγει στο συμπέρασμα πως, όταν το «αγαπάτε αλλήλους» δεν θα έχει πλέον την θρησκευτική της υπόσταση και θα μας βγάλει την πραγματική της σημασία που είναι : « ως ηθική υποχρέωση »
Γ) Η φιλανθρωπική υποχρέωση διαφέρει από την συμπάθεια.
Μια υποχρέωση είναι κάτι που ήμαστε αναγκασμένοι να κανουμε ως πράξη σεβασμού για την ηθική. Η υποχρέωση λοιπόν, απεθύνεται στην συνηδεισή μου και όχι στα συναισθήματα μου. Η αγάπη είναι (βάση Καντ) μια παθολογική κατάσταση όταν ορίζεται από την ευαισθησία, και είναι πρακτική όταν ορίζεται από την θέληση, δλδ από την ελεύθερη βούληση. Η πρακτική αγάπη είναι ηθική στην ουσία. «το να ήμαστε καλοθελητές όποτε μπορούμε είναι υποχρέωση». Είναι μια υποχρέωση που έχουμε απέναντη στον άλλο, άρα πρέπει να ξεχωρίζουμε όταν κάνουμε το καλό αν είναι λόγο συμπάθειας ή αν είναι από καθαρή ηθική υποχρέωση. Δλδ μπορώ να βοηθήσω κάποιον επειδή τον συμπαθώ αλλά αυτό δεν δίνει στην πράξη μου απαραίτητα μια αληθινή ηθική αξία.

3) Η υποχρέωση της αγάπης απέναντη στον φυσικό εγωϊσμό, αλλά δεν αντικαθηστα την φυσική αγάπη.
Α) Η φυσική αγάπη είναι μια εγωϊστική αγάπη
Ο εγωϊσμός είναι η αποκλειστική αγάπη του εαυτού μας και είναι αντίθετη με την αγάπη προς τον άλλο. Με στρέφει προς τον ίδιο μου τον εαυτό και με καλεί στο να ψάξω να καλύψω αποκλειστικά τα προσωπικά μου συμφέροντα. Αυτή η αγάπη του εαυτού μας είναι φυσική και κύρια. Η αγάπη προς τους άλλους δεν θεωρίται φυσική. Ο Χριστός δεν μας ωθούσε στο να αγαπήσουμε άμα υπήρχε μια φυσική τάση προς αυτή. Δλδ, η φύση του ανθρώπου δεν τον οθεί στο να αγαπήσει τους γύρο του χώρις να τους ξεχωριζουμε.
Αλλά, μπορούμε κάλιστα να παρατηρήσουμε πως ο άνθρωπος αγαπάει φυσικά την οικογενεια του, τους γονείς του, τα παιδιά του, τους γύρο του, τους φίλους του κ.α....
Ο άνθρωπος αγαπάει την οικογενειά του, τον κύκλο του, την ομάδα στην οποία ανήκει (και δεν εννοώ ποδοσφαιρική!) για αυτό λοπόν η αγάπη ως υποχρέωση δύσκολα μπορεί να υφίσταται, για να μην πούμε πως πάει κ κόντρα στην φύση. Η αξία της αγάπης σαν υποχρέωση μπορεί μόνο να τον βγάλει από την φυσική αγάπη και την αγάπη που έχει για τους δικούς του για να της δώσει μια παγκόσμια διάσταση.
Β) Η αγάπη άνευ προσωπικού όφελους και το χρέος της θυσίας.
Το χρέος της αγάπης περιλαμβάνει τον σεβασμό, όπως έχουμε ξανά πει άλλωστε, κ περιλαβαμβάνει πράξεις καλής θελήσεως. Κάποιες φορές μπορεί μάλιστα να τείνει κ στην (αυτό)θυσία. Αλλά η αγάπη όταν δεν έιναι «πρακτική» οδηγεί σε αυτή την θυσία χωρίς να περάσει στην ουσία από τους «ηθικούς νόμους».

Η αυθεντική αγάπη μας κάνει να απαρνηθούμε τον φυσικό εγωϊσμό και περιλαμβάνει έναν ανεξήγητο και θαυμάσιο αποκεντρισμό της υπαρξης μας προς τους άλλους. Με αυτήν την έννοια, η αγάπη αποκτά μια καθαρά ηθική υπόσταση.
Αλλά υπάρχει, παρ’όλα αυτό ένα είδος αγάπης που είναι χρέος, και αυτή η αγάπη είναι το χρέος είναι στην ουσία η συμβολή μου στο να κάνω την ζωή του συνανθρώπου μου ευτυχισμένη, με σεβασμό σε εκείνον. Και αυτή η αγάπη μας βοηθάει στο να επεκτίνουμε το νόημα της αγάπης προς όλη την ανθρωπότητα, αποβάλοντας στην ουσία τις προτιμήσεις και τα γούστα. Και το κοινό σημείο μετάξυ συναισθηματικής και πρακτικής αγάπης είναι ο σεβασμός προς τους ανθρώπους που αγαπάμε.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΣΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ!!!

XiONaTi
May 26 2007, 03:20 PM

Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής...

Πριν λίγες μέρες τέλειωσα το διάβασμα ενός πραγματικά καταπληκτικού βιβλίου που αποτελείται από πραγματικά γεγονότα. Είναι το βιβλίο ενός άντρα, του Μίτς Αμπομ, που ζει στην Αμερική και κάνει καριέρα αθλητικού συντάκτη και αρθρογράφου και παράλληλα έχει και εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό και παλιά ήταν μουσικός. Το βιβλίο περιγράφει τις συναντήσεις του, κάθε Τρίτη, στο σπίτι του παλιού καθηγητή του, Μόρρι Σουότς, στο Πανεπιστήμιο, που τώρα πια δεν βρίσκεται στη ζωή.
Κράτησα κάποιες φράσεις πραγματικά σοφές. Όλο το βιβλίο είναι εξίσου σοφό και περιεκτικό. Μεγάλες αλήθειες από έναν άνθρωπο που πιστεύω ότι όμοιος του γεννιέται μια φορά στα εκατό χρόνια. Ξεκίνησε πολύ φτωχός, ορφανός από μητέρα πολύ μικρός, αλλά με τη θέληση που είχε για ζωή κατάφερε και έγινε καθηγητής πανεπιστημίου, καθηγητής κοινωνιολογίας.
Start:

· Η ζωή είναι μια σειρά από ωθήσεις προς τα μπρος και προς τα πίσω. Θέλεις να κάνεις κάτι, αλλά κατευθύνεσαι προς κάτι άλλο. Κάτι σου προκαλεί πόνο, ωστόσο ξέρεις ότι δεν θα ‘πρεπε. Κάποια πράγματα τα θεωρείς δεδομένα, ακόμα κι όταν ξέρεις πως δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα σαν δεδομένο. Η τάση των αντιθέτων, κάτι σαν τέντωμα μιας ελαστικής ταινίας. Κι οι περισσότεροι από μας, ζούμε κάπου στη μέση. «ποια πλευρά κερδίζει;» -Η αγάπη κερδίζει. Η αγάπη κερδίζει πάντα.

· Ο, τι πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, είναι να μάθεις να δίνεις αγάπη, όπως και να την αφήνεις να μπαίνει μέσα σου.

· Μερικές φορές δεν μπορείς να πιστέψεις αυτό που βλέπεις, είσαι υποχρεωμένος να πιστέψεις αυτό που νιώθεις. Κι αν θέλετε ποτέ να κάνετε τους άλλους να σας εμπιστευτούν, πρέπει να νιώσετε ότι μπορείτε να τους εμπιστευτείτε κι εσείς –ακόμα κι αν βρίσκετε στο σκοτάδι.

· «Σας φαντάστηκε τους δυο μαζί μια μέρα, να μην μπορείτε να κουβεντιάσετε, ο ένας ανίκανος να μιλήσει, ο άλλος ανίκανος να ακούσει. Πως θα γινόταν;» -Θα πιαστούμε χέρι –χέρι και θα υπάρχει μεγάλη ροή αγάπης από τον έναν στον άλλο. Είμαστε τριανταπέντε χρόνια φίλοι. Δεν χρειάζεται ο λόγος ή η ακοή για να το νιώσεις αυτό.

· Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που μαθαίνει κανείς πως θα πεθάνει, μαθαίνει και πώς να ζει.

· Οι περισσότεροι άνθρωποι κυκλοφορούμε σαν υπνοβάτες. Στην πραγματικότητα δεν βιώνουμε απόλυτα τον κόσμο, επειδή είμαστε μισοκοιμισμένοι και κάνουμε πράγματα που μηχανικά σκεφτόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε. «Κι αυτό αλλάζει όταν έρθουμε αντιμέτωποι με το θάνατο;» -Ναι. Τότε βγάζεις και πετάς όλα τα άλλα και επικεντρώνεσαι στα ουσιώδη. Βλέπεις τα πάντα πολύ διαφορετικά.

· Το βλέπεις αυτό το παράθυρο; Εσύ μπορείς να βγείς εκεί έξω, οποιαδήποτε στιγμή. Μπορείς να τρέχεις γύρω από το τετράγωνο μέχρι να τρελαθείς. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να βγω τρέξω. Δεν μπορώ να καθίσω έξω χωρίς να ανησυχώ ότι θα αρρωστήσω. Αλλά ξέρεις κάτι; Εκτιμώ αυτό το παράθυρο πιο πολύ από ό, τι εσύ. Κοιτάω έξω από αυτό το παράθυρο κάθε μέρα. Βλέπω τις αλλαγές στα δέντρα, πόσο δυνατά φυσάει ο άνεμος. Είναι σαν να βλέπω κυριολεκτικά το χρόνο να περνάει απ’ αυτό το παράθυρο. Επειδή ξέρω ότι οι μέρες μου έχουν σχεδόν τελειώσει, με γοητεύει η φύση σαν να την βλέπω για πρώτη φορά.

· Όπως λέει ο μεγάλος μας ποιητής, ο Ώντεν ‘’Αγαπάτε ο ένας τον άλλο ή αφανιστείτε’’.

· Όλη αυτή η έμφαση στα νιάτα δεν με συγκινεί. Άκουσε, ξέρω πόση δυστυχία κρύβεται στα νεανικά χρόνια, γι’ αυτό μην μου λες ότι είναι κάτι υπέροχο. Όλα εκείνα τα παιδιά που ήρθαν σε μένα με τα βάσανά τους, τις εσωτερικές συγκρούσεις, τα αισθήματα ανικανότητας, την αίσθηση ότι η ζωή είναι ένα βάσανο, σε τέτοια κατάσταση ώστε να θέλουν να αυτοκτονήσουν… Και δεν είναι μόνο η δυστυχία τους, αλλά τους λείπει και η σοφία. Έχουν τόσο μικρή αντίληψη της ζωής. Πως μπορείς να θέλεις να ζήσεις την κάθε μέρα όταν δεν καταλαβαίνεις τι γινεται; Όταν σε χειραγωγούν άλλοι, λέγοντας σου ν’ αγοράσεις αυτό το άρωμα για να είσαι ωραίος ή το τάδε τζην για να είσαι σέξι- και τους πιστεύεις! Μεγαλώνοντας δεν γερνάς απλά. Εξελίσσεσαι και αναπτύσσεσαι. Τα χρόνια που περνούν είναι κάτι παραπάνω από μια πορεία προς το θάνατο. Εμπεριέχουν και το θετικό γεγονός ότι καταλαβαίνεις πως πρόκειται να πεθάνεις και το ότι ζεις καλύτερα τη ζωή σου εξαιτίας αυτής της επίγνωσης.

· Κάνουμε αξίες μας λάθος πράγματα. Κι αυτό οδηγεί σε μια ζωή γεμάτη απογοήτευση.

· Όπου κι αν πήγα σ’ όλη μου τη ζωή, συνάντησα ανθρώπους που ήθελαν να αποκτήσουν κάτι καινούριο. Ν’ αποκτήσουν καινούριο αυτοκίνητο. Ένα καινούριο αντικείμενο. Ν’ αποκτήσουν το τελευταίο παιχνίδι. Και μετά ήθελαν να σου το πουν κιόλας. ’’Ξέρεις τι πήρα;’’ Ξέρεις πως το ερμήνευα πάντα αυτό; Επρόκειτο για ανθρώπους τόσο διψασμένους για αγάπη, που κατέφευγαν σε υποκατάστατα. Αγκάλιαζαν υλικά πράγματα και περίμεναν να βρουν κάποια ανταπόκριση. Αυτό όμως είναι μάταιο. Δεν μπορείς να υποκαταστήσεις την αγάπη με υλικά πράγματα ούτε την καλοσύνη ή την τρυφερότητα ή την αίσθηση συντροφικότητας.

· Ξέρεις τι σου δίνει πραγματική ικανοποίηση; Να προσφέρεις στους άλλους αυτό που έχεις να δώσεις. Δεν μιλάω για χρήματα. Μιλάω για το χρόνο σου. Το ενδιαφέρον σου. Την κουβέντα σου. Δεν είναι τόσο δύσκολο.

· Οι άνθρωποι γίνονται μικροπρεπείς όταν απειλούνται. Ακόμα και άνθρωποι που έχουν δουλειά, στη δική μας οικονομία απειλούνται, γιατί ανησυχούν μήπως την χάσουν. Κι όταν απειλείσαι ,αρχίζεις να κοιτάζεις μόνο τον εαυτό σου. Θεοποιείς το χρήμα. Είναι όλα απόρροια του πολιτισμού μας.

· Έχουμε όλοι την ίδια αρχή- τη γέννηση- και το ίδιο τέλος- το θάνατο. Πόσο διαφορετικοί μπορεί να είμαστε λοιπόν;

· Δεν πρέπει να συγχωρούμε μόνο τους άλλους, πρέπει να συγχωρούμε και τον εαυτό μας. Για όλα αυτά που δεν κάναμε. Χρειάζεται συμφιλίωση με τον εαυτό σου και με όλους τους γύρω σου.

· Δεν υπάρχει συνταγή στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι κάτι που ρυθμίζεται με διαπραγματεύσεις αγάπης, με ελεύθερο χώρο και για τα δυο μέρη, χώρο για αυτό που θέλουν και γι’ αυτό που απαιτούν οι ανάγκες τους.

Αυτά είναι κάποια από τα λόγια του σοφού καθηγητή. Όλο το βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος είναι γεμάτο μαθήματα ζωής.

Θυμάσαι την ημέρα
που δανείστηκα το καινούριο σου αυτοκίνητο
και το τρακάρισα;
Νόμιζα πως θα με σκότωνες
μα εσύ δεν το έκανες

Θυμάσαι τη φορά
που επέμενα να πάμε στη θάλασσα
κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει
κι έβρεξε;
Νόμιζα ότι θα μου 'λεγες "στο 'χα πει"
μα δεν το έκανες
μα δεν το έκανες
νόμιζα ότι θα μου 'λεγες "στο 'χα πει"
μα δεν το έκανες
μα δεν το έκανες

Θυμάσαι τη φορά που φλερτάριζα
με όλους και όλες γύρω μου
για να σε κάνω να ζηλέψεις
κι εσύ ζήλεψες;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες
μα δεν το έκανες
μα δεν το έκανες
νόμιζα πως θα με παρατούσες
μα δεν το έκανες

Θυμάσαι τη φορά
που λέρωσα την ταπετσαρία του αυτοκινήτου σου
με κρέμα φράουλα;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες
αλλά εσύ δεν το 'κανες

Θυμάσαι τη φορά
που ξέχασα να σου πω πως ο χορός ήταν επίσημος
κι εσύ ήρθες με το μπλουτζίν;
Νόμιζα πως θα 'φευγες
μα δεν το έκανες
μα δεν το έκανες
νόμιζα πως θα 'φευγες
μα δεν το έκανες

Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα
που δεν τα έκανες ποτέ
που δεν τα έκανες
αλλά με δέχτηκες και μ' αγάπησες
και με προστάτεψες
και με προστάτεψες

Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα
που ήθελα να σου τα ανταποδώσω
όταν θα γύριζες από τον πόλεμο
αλλά δε γύρισες
αλλά δε γύρισες
αλλά δε γύρισες
αλλά δε γύρισες
αλλά δε γύρισες...

» [size=18]Το τελευταίο δραματικό τηλεφώνημα από την κατοικία του Michael Jackson[/size]
» [size=24]ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΕ <ΚΑΚΕ>[/size]
» Πόσο αθώο μπορεί να είναι ένα μήνυμα στο κινητό.....

kairos Athina

[size=24]Μπορεί η αγάπη να είναι υποχρέωση;[/size]