Πώς πραγματικά γεννήθηκε η κρίση; Οι έξι μήνες που άλλαξαν τη ζωή μας

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο προάγγελο του ντοκιμαντέρ «Εργαστήριο Ελλάδα»* για το ρόλο της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας και των Ευρωπαϊκών Αρχών.

του Γιάκομπο Μπρότζι–United Photo Press
(Άρθρο που εκδόθηκε στην Ιταλία από την scenarieconomici.it το Νοέμβριο του 2016 και από άλλες ανεξάρτητες ιστοσελίδες)

Η 4η Οκτωβρίου 2009, φαίνεται μια μέρα όπως όλες οι άλλες, μία νίκη όπως πολλές άλλες: ο νιοστός Παπανδρέου, διαδέχεται τον νιοστό Καραμανλή. Δύο οικογένειες, πολλαπλές δεκαετίες ενός έθνους: Ελλάδα. Και η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης, δε θα είναι ποτέ πια η ίδια: Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα, αγαπημένη και λατρεμένη από τον Δία.

Πάνω από 2.555 μέρες «κρίσης», από το «κρίνω». «Διαχωρίζοντας» την ήρα από το στάρι.«Διαλέγοντας», «αποφασίζοντας». Και στις 8 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου καταγγέλλει ότι ο προϋπολογισμός έχει παραποιηθεί: το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι, στην πραγματικότητα, το διπλάσιο από αυτό που είχε προβλεφθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή: το 12,7% ως ποσοστό του ΑΕΠ, όταν το Ευρωπαϊκό όριο είναι στο 3%. Στο τέλος του έτους, αναθεωρείται προς τα πάνω: 15,7% βρίσκοντας την εθνική οικονομία ήδη σε ύφεση. Η βόμβα έχει πυροδοτηθεί. Το λίκνο της Σκέψης, της Γλώσσας και της Δημοκρατίας και καθρέφτης της Δύσης καταλήγει στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, πλέον όμηρος των μεγάλων διεθνών τραπεζών.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2010, τα δεκαετή ομόλογα απογειώνονται και ξεπερνούν το 12%, τα συμβόλαια ασφάλειας πιστωτικού κινδύνου εκτοξεύονται πάνω από τις 1000 μονάδες. Ο λόγος χρέος /ΑΕΠ, αναθεωρείται προς τα πάνω (115,1%) και το spread ξεπερνάει το κατώφλι των 800.

Το Ελληνικό κράτος είναι μια σχεδία σε ταραγμένη θάλασσα, μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο όλο και πιο υψηλών επιτοκίων, που το σπρώχνουν σε ένα χρηματοοικονομικό γκρεμό. Η Ελλάδα ζητάει βοήθεια.

23 Απριλίου 2010, λίγες μέρες μετά το πάγωμα των συντάξεων και την περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγγέλλει, από το λιμάνι της Μεγίστης το αίτημα για διεθνή βοήθεια. Με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου θα καταφθάσουν 110 δισεκατομμύρια ευρώ (80 δις από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , 30 δις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για τρία χρόνια. «Διαλέξαμε να σώσουμε τη χώρα», δηλώνει ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Θα φροντίσει η Τρόικα, όχι φυσικά ο Ερυθρός Σταυρός. Μια κινητή δομή, η οποία θα επαληθεύει σε περιοδικές ανά τον χρόνο αποστολές, την ουσιαστική διεκπεραίωση των συμφωνημένων προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής. [1]

Για την επιβίωσή του το κράτος θα λαμβάνει ένα χαρτζιλίκι κάθε τρεις μήνες, αλλά μόνο και εφόσον έχει ελεγχθεί η εργασία κατ’οίκον.

«Τις οριστικές αποφάσεις σχετικά με τη χρηματοοικονομική βοήθεια και τις αιρεσιμότητες παίρνει η Ευρωομάδα (Ομάδα Συντονισμού των Υπουργών Οικονομικών των κρατών-μέλων της Ευροζώνης), η οποία αναλαμβάνει και την πολιτική ευθύνη των προγραμμάτων». [2]

Η Ελλάδα διοικείται και πλέον κινείται στο τούνελ της λιτότητας. Η μετάδοση επεκτείνεται γρήγορα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία: άλλα προγράμματα στήριξης. Μετά, η κερδοσκοπία θα παρασύρει την Ισπανία και την Ιταλία. Η Κύπρος θα παραδοθεί το 2013.

Η επιδημία που ξέσπασε στην Ελλάδα θα φθάσει στο νησί, μαζί με τους «γιατρούς» της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οι θυσίες, η θεραπευτική αγωγή που δόθηκε στους λαούς της Ευρώπης σαν αποτελεσματική κατά του ιού της κρίσης, κόστισε τουλάχιστον 21 εκατομμύρια ανέργους. [3]

Αλλά τι συνέβη, πραγματικά τo διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Απριλίου 2010;

Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους [4], την οποία θέλησε σθεναρά η Ζωή Κωνσταντοπούλου και αποτελείται από οικονομολόγους , νομικούς σύμβουλους, δημοσιογράφους ,πραγματογνώμονες και επαγγελματίες εθνικού και διεθνούς κύρους , το εξηγεί στην προκαταρκτική έκθεση, η οποία ήρθε στην δημοσιότητα τον Ιούνιο του 2015, λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα: «Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αναθεώρησε προς τα πάνω, με τρόπο παράνομο, τόσο το δημοσιονομικό έλλειμμα όσο και το δημόσιο χρέος». [5]

Λίγο πριν τις εκλογές, στις 2 Οκτωβρίου 2009, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία έστειλε στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία Eurostat,τους προβλεπόμενους πίνακες κοινοποίησης χρέους και ελλείμματος, οι οποίοι περιείχαν τις νοσοκομειακές υποχρεώσεις: 2,3 δις ευρώ. Με τρόπο μαγικό, στις 21 Οκτωβρίου δημοσιεύεται ένα ποσό φουσκωμένο κατά 2,5 δις. Να που το σύνολο ανεβαίνει στα 4,8 δις με ρητή εντολή του τότε υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τον Απρίλιο του 2010, με βάση την «Τεχνική Έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων», που κοινοποιήθηκε από την κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία συμπεριλαμβάνει άλλο ένα ποσό ύψους 1,8 δις ευρώ. Απίστευτο: το αρχικό δημοσιονομικό έλλειμμα πριν τις εκλογές φτάνει τα 6,6 δις, αν και το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε εγκρίνει μόνο ένα μέρος του (1,2 δις). «Τα 5,4 δις ευρώ των υποτιθέμενων αλλά αναπόδεικτων εξόδων, εκτίναξαν στα ύψη το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 και το έλλειμμα των προηγούμενων ετών» [6] σημειώνει η Επιτροπή.

Αλλά δεν τελειώνει εδώ: κυριολεκτικά σε μια μόνο νύχτα, το δημόσιο χρέος ανεβαίνει άλλα 18,2 δις ευρώ. Εκείνες τις ώρες διαλύεται το διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, έτσι ο πρόεδρός του είναι ελεύθερος να αναταξινομήσει με την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, τις 17 ΔΕΚΟ (δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί ) και να μεταφέρει τις υποχρεώσεις τους από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης «παραβιάζοντας τα θεσμοθετικά κριτήρια για την ταξινόμηση των οικονομικών μονάδων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης». [7]

Σύμφωνα με την επιτροπή των ειδικών, χάρη στα σύμφωνα ανταλλαγής swap, τα οποία είχαν συναφθεί με την αμερικανική χρηματοπιστωτική εταιρεία Goldman Sacks,η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 21 δις ευρώ κατανεμημένα την περίοδο 2006 ως 2009. Να πως το δημόσιο χρέος μεγενθύνθηκε αναδρομικά, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εκτιμάται ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 εκτινάχθηκε, συνολικά, από τις 6 ως τις 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος ανέβηκε στα 28 δις ευρώ.

Η Επιτροπή ολοκληρώνει: «η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων συνδεόταν άμεσα με την δραματοποίηση του προϋπολογισμού και του δημοσίου χρέους, με τρόπο ώστε η ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνής κοινή γνώμη, να πειστεί να υποστηρίξει τα λεγόμενα «μέτρα διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας του 2010, με όλους τους αυστηρούς όρους (αιρεσιμότητες) για τον πληθυσμό της χώρας.

Tα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια ψήφισαν υπέρ της «διάσωσης» της Ελλάδας, βασιζόμενα σε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία. Οι συχνές δηλώσεις για επιδείνωση της κατάστασης , ευνόησαν την κερδοσκοπία στα συμβόλαια ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου του ελληνικού κράτους και, κατά συνέπεια μεγένθυναν κατά τρόπο υπερδιάστατο και μη διαχειρίσιμο, τα επιτόκια που ζητούνταν για την ανανέωση των ελληνικών ομόλογων τα οποία βρίσκονταν κοντά στην ημερομηνία λήξης».[8]

«Η Τράπεζα της Ελλάδας είχε επίγνωση της αρνητικής δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, γιατί διευκόλυνε την κερδοσκοπία;» [9] ρωτάει η Ελληνίδα βουλευτής Βάσω Παπανδρέου και πρώην Ευρωπαία Επίτροπος, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων κατά τη διάρκεια εξεταστικής επιτροπής, η οποία δημοσιεύθηκε στο Financial Times.

Είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος (ανεξάρτητη από την κυβέρνηση -όπως ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ- μέρος του Ευρωσυστήματος, η οποία λογοδοτεί στην Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης) υπό τη διοίκηση του Γεωργίου Προβόπουλου από το 2008 ως το 2014, η οποία ηγείται της δευτερογενούς αγοράς τίτλων ΗΔΑΤ, εκεί που διαπραγματεύονται οι τίτλοι και εκεί όπου καθορίζονται οι τιμές των επιτοκίων και, κατά συνέπεια, το κόστος του καθαρού δανεισμού του κράτους. Είναι η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα που θέτει τους όρους του παιχνιδιού.

Και αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 τους αλλάζει, «τροποποιεί την περίοδο της ρύθμισης των συναλλαγών από τις 3 στις 10 μέρες, εξαλείφοντας κάθε ποινή. Μια χαρακτηριστική παρέμβαση της χρηματιστηριακής αγοράς, έτσι ώστε να δοθεί η μέγιστη ελευθερία στους επενδυτές, παραχωρώντας τους τη δυνατότητα πώλησης με έκπτωση, για μια χρονική περίοδο πολύ παρατεταμένη στο χρόνο. Είναι μία στάση κερδοσκοπίας και γι’ αυτό το λόγο, συνήθως απαγορευμένη», εξηγεί ο Μανφρέντι Ντι Λέο, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου 3 της Ρώμης, συγγραφέας μιας μελέτης, σχετικής με το θέμα. [10]

Και προσθέτει:«Η κρίση εκδηλώνεται σαν μια κατάρρευση των τιμών των ελληνικών χρεωστικών τίτλων: μέσα σε λίγους μήνες το επιτόκιο ανεβαίνει στον ουρανό με πρωτόγνωρους ρυθμούς, στην ουσία σαν αποτέλεσμα μιας κερδοσκοπικής ενέργειας χωρίς φρένα, η οποία δεν θα ήταν ποτέ εφικτή σε μία οργανωμένη αγορά αλλά που έγινε πραγματοποιήσιμη με την ιδιαίτερη παρέμβαση της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας». [11]

Μετά την εξεταστική επιτροπή της Βάσως Παπανδρέου, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, παραδέχεται την εισαγωγή αλλαγών στη δομή της αγοράς αλλά τις δικαιολογεί σαν απλά τεχνικά ζητήματα, το Financial Times τις παρουσιάζει αμυδρά, ως «τυχαία συνδρομή» στην κερδοσκοπία. [12]

Τον Απρίλιο του 2010, η Τράπεζα της Ελλάδας επαναφέρει τους αρχικούς κανόνες της ΗΔΑΤ, εισάγει την απαγόρευση της ανοικτής πώλησης τίτλων και ποινές για όποιον πραγματοποιήσει πράξεις πώλησης. [13] Η Ελλάδα έχει μπει, πλέον, στο μηχανισμό στήριξης [14], δεσμευμένη στους διεθνείς θεσμούς.Το πρώτο μνημόνιο έρχεται τον Μάιο. Τότε μόνο η Τράπεζα της Ελλάδας, αφοπλίζει την κερδοσκοπία. [15]

Ο Ντε Λέο, σημειώνει: «Μετά την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοναδική εκδότης του ευρώ, δέχεται πράξεις κύριας αναχρηματοδότησης ελληνικών τίτλων, ανεξαρτήτως από την αξιολόγηση που τους χαρακτηρίζουν . Αν το είχε κάνει πριν, θα είχε σπρώξει τις τράπεζες στην αναδοχή χρεωστικών τίτλων και αυτό θα είχε φτιάξει ένα ανάχωμα για την πτώση των τιμών που σημειωνόταν. Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποδεικνύει ότι έχει την εξουσία να κάνει τέτοια πράγματα, γιατί τα κάνει. Μετά το Μάιο του 2010, δημοσιεύει ένα πρόγραμμα αγοράς τίτλων του δημοσίου χρέους στην δευτερογενή αγορά και καταφέρνει να παγώσει το τρέξιμο των spread στην Ευρώπη αγοράζοντας, κυρίως ελληνικούς, ιρλανδικούς και πορτογαλικούς τίτλους.

Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης με τις αγορές της, ορίζει το επιτόκιο του ελληνικού δημοσίου χρέους ως αντιδραστικό στοιχείο στα πολιτικά γεγονότα: ένα τελευταίο παράδειγμα; Οι τράπεζες που αναγκάστηκαν να κλείσουν με τους Έλληνες να κάνουν ουρές στις αυτόματες ταμειακές μηχανές λίγο πριν το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015. [16]

Οκτώβριος 2009 -Απρίλιος 2010, έξι σημαντικοί μήνες: Η καινούργια κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου παραποιεί προς τα πάνω τον προϋπολογισμό, στέλνοντας σε παραλήρημα τις αγορές και ευνοώντας τη διεθνή κερδοσκοπία στους χρεωστικούς τίτλους του ελληνικού δημοσίου και η Tράπεζα της Ελλάδας, με διοικητή το Γεώργιο Προβόπουλο, την κάνει εφικτή με το να την καθιστά ενεργή και προσωρινά συστηματική, καταργώντας τις ρυθμίσεις στην αγορά των ελληνικών δημοσίων τίτλων.

Ιδού πώς κατέφθασε η Τρόικα, ιδού πώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποβιβάστηκε στην Ευρώπη για πρώτη φορά.Τώρα, πιθανώς να είναι πιο ξεκάθαρο εκείνο το οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πλάνο, το οποίο προώθησαν ορισμένες ατλαντικές ελίτ σε αρμονία με τους Ευρωπαίους ομόλογους. Παγκοσμιοποίηση της αγοράς σύμφωνα με τo Washington Consensus. [17]

Στην ήπειρο στα βόρεια της Κρήτης, το σχέδιο Διεθνή Επιχείρηση, έχει στο τιμόνι την Γερμανία, η οποία έχει στην κατοχή της όλα τα προνόμια αλλά όχι και το copyright.

Το πειραματόζωο, ο ελληνικός λαός, δεν είχε ποτέ διαφυγή: ήταν το προεπιλεγμένο θύμα για να σταλεί στο εργαστήριο και να πυροδοτήσει το ντόμινο και να χαράξει τον δρόμο. Αυξανόμενοι φόροι, ελεύθερη πτώση των μισθών, περικοπές στις συντάξεις και στις δημόσιες παροχές.

Στην γη του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, σήμερα η ανεργία έφτασε το 28% και το 44% για τους νέους [18].Τα αγαθά και οι δημόσιες υπηρεσίες ξεπουλιούνται στις δημοπρασίες. Με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς, όπως ξεπουλιούνται τα σπίτια των πολιτών που δεν μπορούν να πληρώσουν, πια, τις οφειλές τους. [19]

Και ελάχιστοι κερδίζουν χρήματα και εξουσία: οι μεγάλες τράπεζες και οι πολυεθνικές.

2009-2016 : Επτά χρόνια, επτά αργά χρόνια και τρία μνημόνια. Συμφωνίες, που σύμφωνα με το μεγάλο συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη, μέλος της Επιτροπής Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους, δεν είναι έγκυρες. «Όχι μόνο επειδή δεν τήρησαν το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά ούτε το Διεθνές Δίκαιο και, κατά συνέπεια,το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι μία συμφωνία έχει ισχύ μόνο και εφόσον είναι επικυρωμένη, άρα και αναγνωρισμένη από το διεθνές δίκαιο. Αυτό δε συνέβη».

Η δανειακή συμφωνία του 2012, πέρασε από τη Βουλή σαν ένα απλό σχέδιο νόμου, άρα και αυτό είναι εκτός των κανόνων, δεν είναι μια επικύρωση. Για αυτόν το λόγο όλες οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφτηκαν και όλοι οι κανόνες που δόθηκαν, δεν έχουν νομική ισχύ. Αυτές οι συμφωνίες έχουν και άλλη μία ουσιαστική ανικανότητα. Επιβάλλουν περιορισμούς οι οποίοι παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, γιατί μηδενίζουν την κυριαρχία μας. Η Ελλάδα, με αντάλλαγμα τα δάνεια, παραχωρεί το σύνολο της εθνικής της περιουσίας.

Τα μνημόνια αναγκάζουν τη χώρα σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που γίνεται η μοναδική εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Ένα πρόγραμμα το οποίο, εκ των πραγμάτων , αλλάζει τις υπάρχουσες σχέσεις της κοινωνίας.

Για να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση, η Ελλάδα έχει ανάγκη την άδεια των Βρυξελών. [20]

Ο ιός της κρίσης που εμβλήθηκε στην Ελλάδα το 2009, εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης αλλάζοντας όλο και κάποιο θεσμικό πλαίσιο του κοινού μας οίκου, της Ευρώπης.

Ο Μανφρέντι Ντι Λέο ισχυρίζεται: «Οι γνωστές «αγορές» είναι στην πραγματικότητα οι τράπεζες και πίσω από τον τρόπο συμπεριφοράς των τραπεζών βρίσκονται οι κεντρικές τράπεζες. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι μια χρηματοοικονομική κρίση αυτού του μεγέθους και βαρύτητας , θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τον ενεργό ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης».

Κράτη, τα οποία έχουν επίπεδα δημοσίου χρέους, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, Ελλάδα, Πορτογαλία , Ιρλανδία , Ιταλία και Ισπανία [21] συνάντησαν ακριβώς τον ίδιο τύπο προβλήματος: μια ξαφνική αύξηση του επιτοκίου του δημοσίου χρέους.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι τόσο σημαντικό το επίπεδο του χρέους που έχει συσσωρευτεί, όσο οι όροι υπό τους οποίους το χρέος συντάχτηκε και αυτοί οι όροι εξαρτώνται από τη στάση της Νομισματικής Αρχής. Η Κεντρική Τράπεζα έχει πλέον εισάγει μία αρχή: η οικονομική της στήριξη (η οποία διασφαλίζει τη χρηματοοικονομική σταθερότητα όλων των κρατών της Ευρωζώνης) υφίσταται σε πολιτικές οδηγίες. Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Αρχή είναι ρητά διαθέσιμη να υποστηρίξει το δημόσιο χρέος ενός οποιουδήποτε κράτους , με τον όρο, όμως, ότι το συγκεκριμένο κράτος θα δεχθεί να ακολουθήσει οδηγίες οικονομικής πολιτικής που η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα του υποδείξει. Και η βοήθεια προσφέρθηκε μονάχα μετά την υπογραφή ενός μνημονίου.

Ήταν πολύ ξεκάθαρος ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ -μέχρι σήμερα ο βασικός πιστωτής της Ελλάδας [22]) Κλάους Ρέγκλινγκ, όσον αφορά στο βαθμό βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. «Εξαρτάται από τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει η Ελλάδα. Αν κάνει μεταρρυθμίσεις, το δημόσιο χρέος της, θα είναι βιώσιμο. Αν δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, δε θα είναι πλέον βιώσιμο». [23]

Το 2009 είναι, πλέον, μακρινό, ενώ ο πρώην αρχηγός της κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου, δίνει κερδοφόρες διαλέξεις ανά τον κόσμο κάνοντας μαθήματα «δημοκρατίας»[24] και ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γεώργιος Προβόπουλος, είναι στην διοίκηση της Eurobank Βουλγαρίας [25], ο ελληνικός λαός υποφέρει στον έβδομο χρόνο λιτότητας , προδομένος, πάλι, από νέους εμπόρους ελπίδας.

Σε αυτό το μικρό, μεγάλο κράτος των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, τέσσερα εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τρία εκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη [26] αφού είναι αλληλένδετη με την εργασία που, πλέον, δεν έχουν. Ένας Έλληνας στους έξι έχει εισόδημα της τάξης των 180 ευρώ το μήνα. 1.647,703 άνθρωποι ζουν υπό το κατώτατο όριο φτώχειας (το 15% του πληθυσμού) [27].

Και όμως, το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56,1% του πλούτου [28]. Όχι μόνο κρίση, τη λένε και παγκοσμιοποίηση.

Είναι ένας ιός που σκοτώνει σιωπηλά. Τυχαία συναντάμε τον Παναγιώτη, είναι πολύ ταραγμένος και θέλει να ξεσπάσει. «Σήμερα έχασα έναν παιδικό μου φίλο, μια καρδιακή προσβολή τον πήρε μακριά μας. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν ήταν υπέρβαρος. Το άγχος που δεν εκδηλώνεται είναι το χειρότερο. Μας σκοτώνει σιγά σιγά.

Εμείς, οι σαραντάχρονοι, είμαστε οι πιο εκτεθειμένοι. Είμαστε η γενιά στο μέγιστο βαθμό εμπειρίας σε συνδυασμό με την απαραίτητη ενέργεια για να δουλεύουμε πολύ. Όμως , αισθανόμαστε πολύ μεγάλοι και άχρηστοι μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας, μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι. Αλλά υπάρχουν ακόμα μερικοί από εμάς που δεν τους κάνουμε την χάρη και προσπαθούμε να αντιδράσουμε». Κατά τη γνώμη του Παναγιώτη , καθηγητή Ιταλικών σε φροντιστήριο της Αθήνας, οι Έλληνες που θέλουν να μάθουν Ιταλικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: «η πρώτη κατηγορία είναι οι ενήλικες που θέλουν ένα εφόδιο παραπάνω για να αντιμετωπίσουν την αγορά εργασίας, γιατί το να μάθουν μία τρίτη γλώσσα θα μπορούσε να τους είναι πολύ χρήσιμο. Θα μπορούσε. Μερικοί από αυτούς φεύγουν για σεζόν στα νησιά. Για έξι, επτά μήνες ή λιγότερο, δουλεύουν υπό συνθήκες όχι πάντα ιδανικές, χωρίς ρεπό για όλη την σεζόν και σε ανταγωνισμό με νέους από την Ανατολική Ευρώπη.

Η δεύτερη κατηγορία ενήλικων μαθητών είναι η κατηγορία που απλά έχει όρεξη μάθησης. Για τον εαυτό τους, για να αισθανθούν λιγότερο χαζοί, λιγότερο άχρηστοι, για να «τεστάρουν» τον εαυτό τους και τα όρια τους. Όλοι, πραγματικά όλοι, αισθάνονται βλάκες και μου το λένε ξεκάθαρα, μειώνοντας έτσι και άλλο τον εαυτό τους. Αλλά δεν είναι καθόλου βλάκες στην πραγματικότητα». [29]

Ενώ παραπάνω από το 95% των πόρων που προορίζονταν για τη διάσωση της Ελλάδας , κατέληξαν στις τσέπες μεγάλων εθνικών και διεθνών τραπεζών [30], η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης , είναι, πλέον, μια γιγαντιαία αγορά κατοικημένη από εκατομμύρια αριθμούς , κάποτε Άνθρωποι. Η Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από το Δία, κατάντησε μια ολογραφική λωρίδα, ενός ιδιωτικού χαρτονομίσματος.

«Η Ελλάδα είναι το καλύτερο παράδειγμα: αυτό που αποφάσισε και εφάρμοσε, είναι το καλύτερο σήμα, ότι το ευρώ, ως μέσο διαρθρωτικής μεταρρύθμισης, λειτουργεί »γράφει ο Μάριο Μόντι, πρώην διεθνής σύμβουλος της Goldman Sacks, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας στο Financial Times [31].

Να γιατί το «Εργαστήριο Ελλάδα», να γιατί η κρίση μας. Οι λαοί της Ευρώπης είναι θύματα ενός συστήματος.

Για να βρούμε ομαδική λύτρωση πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.

Και να σκεφτούμε ότι, όταν ένα κράτος εκδίδει, ελέγχει και ξοδεύει το δικό του νόμισμα, έχοντας χρέος μόνο με τη δημόσια κεντρική τράπεζά του, δηλαδή με τον εαυτό του και με το εθνικό του νόμισμα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Θα είναι ένα κράτος εμβολιασμένο κατά του φιλελευθερικού ιού της κρίσης, ικανό να κάνει ανεξάρτητες, δημοκρατικές και εθνικές επιλογές, ανάλογα με τις ανάγκες του και τη θέληση του λαού.
«Στην Αθήνα πράττουμε έτσι. Εδώ η κυβέρνησή μας ευνοεί τους πολλούς και όχι τους λίγους και για αυτό ονομάζεται δημοκρατία» – Θουκυδίδης. [32]

* Το «Εργαστήριο Ελλάδα» είναι ένα ντοκιμαντέρ ανεξάρτητης παραγωγής , που θα προβληθεί την Άνοιξη του 2017. Ένα ταξίδι που διανύει τη μακρινή και κοντινή Ελληνική ιστορία :από τον Ψυχρό Πόλεμο και την διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης, ως τη σημερινή οικονομική κρίση.
Ένα ντοκιμαντέρ Ιστορίας και πολλών ιστοριών. Η καθημερινή ζωή στο επίκεντρο του εφαρμοσμένου φιλελευθερισμού, το πρώτο δυτικό κράτος όπου η φτώχεια επιβλήθηκε χάρη στον εξωτερικό δεσμό.

Ένα οδοιπορικό γενεών, για να εγκαταλειφθεί το αιώνιο Παρόν και να επινοηθεί ένα Μέλλον σε ανθρώπινα μέτρα.

Το έργο είναι ολοκληρωτικά αυτοχρηματοδοτούμενο. Το συντακτικό προσωπικό του Voxpopuli.xyz , αποτελείται εξ ολοκλήρου από εθελοντές. Το «Εργαστήριο Ελλάδα» θα δημοσιευθεί και θα διατεθεί δωρεάν, αρχικά στο διαδίκτυο.











http://info-war.gr/pos-pragmatika-gennithike-i-krisi-i-exi-mines-pou-allaxan-ti-zoi-mas/