Σαν μητέρα προς μητέρα: Φίλοι, η νέα οικογένεια

Την
προηγούμενη φορά είπαμε ότι μια υποχρεωτική κίνηση για τους εφήβους
είναι να «εγκαταλείψουν» το σπίτι τους και τους γονείς τους, έτσι ώστε
να ανακαλύψουν τη δική τους ταυτότητα και να βρουν καινούργια
αντικείμενα αγάπης. Αυτή η διαδικασία είναι οδυνηρή για όλους. Για τους
γονείς, που μένουν χωρίς παιδιά αλλά συχνά και σε μια εποχή που χάνουν
και τους δικούς τους γονείς. Για τους εφήβους, που μπορεί να φαίνονται
ατίθασοι και να επιθυμούν να εγκαταλείψουν -μεταφορικά, πάντα- το σπίτι
και την οικογένειά τους, ωστόσο τους φοβίζει να μείνουν μόνοι στον έξω
κόσμο.Και
εδώ μπαίνει στη σκηνή η περίφημη παρέα των εφήβων. Αν καταφέρεις να
«εγκαταλείψεις» το σπίτι σου, κάποια θαλπωρή, κάτι οικείο πρέπει να σε
περιμένει εκεί έξω. Αυτόν τον σημαντικότατο ρόλο παίζει η παρέα των
εφήβων. Πολύ σωστά έχει ονομαστεί «μετά οικογένεια» (Ε. Ασλανίδης) και
είναι όχι μόνο μια παρηγοριά -ας την πούμε έτσι- αλλά και ένας
καινούργιος τόπος, από τον οποίο ο έφηβος έχει μια καινούργια θέαση του
κόσμου. Αυτή η παρέα έχει τους δικούς της, αυστηρούς, θα έλεγα,
κανόνες, τους οποίους πρέπει να σέβεσαι και να υπακούς. Είναι κανόνες
ενδυμασίας, συμπεριφοράς, ωραρίων, ενδιαφερόντων, ακόμα και κανόνες για
το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείς. Αν παραβείς αυτούς τους κανόνες, παύεις
να ανήκεις στην ομάδα. Εξ ου και η μανία των εφήβων με ορισμένα ρούχα
και παπούτσια της μόδας, που φοράνε όλοι στην παρέα τους. Δεν είναι ότι
αγοράζουν παπούτσια, στην πραγματικότητα αγοράζουν εισιτήριο εισόδου.
Τα ρούχα τους συνήθως είναι μαύρα, ή κουρέλια, ή αλυσίδες, ή φίρμες
αληθινές ή «μαϊμούδες». Ολα αυτά πηγάζουν από την ανάγκη να ανήκουν στη
συγκεκριμένη παρέα, φορώντας την αυστηρά επιβαλλόμενη στολή.Οι
παρέες των εφήβων φοράνε συνέχεια μαύρα για τους ίδιους λόγους που
τόσες γυναίκες φοράνε κι αυτές μαύρα όταν θέλουν να ντυθούν καλά. Τις
γυναίκες όμως δεν τις σχολιάζουμε, ούτε τις κακολογούμε. Γιατί το μαύρο
είναι κολακευτικό και καμουφλάρει τις ατέλειες του σώματος. Αυτό το
χρειάζονται πολλοί έφηβοι, καθώς αισθάνονται άβολα μέσα στο καινούργιο
σώμα τους, που αλλάζει συνεχώς. Αλλά το μαύρο το φορούν και σε ένδειξη
πένθους. Ενας τέτοιος μεγάλος αποχωρισμός σίγουρα δεν συνεπάγεται μόνον
ευχαρίστηση, όπως φαίνεται επιφανειακά. Φέρνει μαζί του και θλίψη, από
την αίσθηση ότι κάτι σημαντικό, η παιδική τους ηλικία, δηλαδή, έχει
τελειώσει οριστικά, παρ' όλο που η καινούργια αρχή είναι συναρπαστική.Εν
πάση περιπτώσει, τα σχετικά με τα ρούχα είναι μάλλον εύκολο να τα
καταλάβει κανείς και να τα αποδεχτεί τελικά. Δεν μπορείς να επιβάλεις
στους εφήβους σου πώς θα ντυθούν. Ενα πιο δύσκολο θέμα είναι το ωράριο.
Λες σαν καλός, συντηρητικός γονιός «να είσαι πίσω στη 1:00». Μοιάζει
λογικό, θεωρείς μάλιστα τον εαυτό σου προχωρημένο. Αν όμως η παρέα
ξεκινάει το γλέντι στις 12:00, πώς να είναι πίσω στη 1:00;Εμείς
οι γονείς συχνά βλέπουμε την εφηβική παρέα με κακό μάτι κι ένας λόγος
είναι ότι δεν την καλοξέρουμε. Το χαζό αυτό σούρσιμο σε καφετέριες
οφείλεται στο γεγονός ότι οι έφηβοι δεν έχουν πού να πάνε με την παρέα
τους. Μπορούμε με τη στάση μας (που πρέπει να έχει ξεκινήσει χρόνια
πριν) να δώσουμε το μήνυμα ότι το σπίτι μας, το σπίτι τους, είναι
ανοιχτό για τους φίλους και τις φίλες τους. Είναι λίγο μπελάς αυτό, το
ομολογώ, όμως, προσφέροντάς τους στέγη και τροφή, έχουμε τη δυνατότητα
να μάθουμε ποιοι είναι οι φίλοι τους, ακόμα και να κουβεντιάσουμε μαζί
τους. Εδώ να επισημάνω ότι είναι μύθος πως οι έφηβοι δεν θέλουν να
μιλούν με τους μεγάλους. Σίγουρα δεν θέλουν να τους κάνουν κήρυγμα οι
μεγάλοι. Θέλουν όμως να έχουν κάποιον να συζητήσουν, κάποιον που θα
τους ακούει με σεβασμό και ενδιαφέρον. Κάντε το, έχουν πολλά και καλά
πράγματα να πούνε αυτοί οι νεόφερτοι ενήλικες. Και έτσι θα αποφευχθεί
το σούρσιμο στις καφετέριες. Και τα παιδιά σας θα είναι χαρούμενα και
ανακουφισμένα -μέχρι που θα καμαρώνουν- που η παρέα τους είναι
καλοδεχούμενη στο σπίτι τους. Μοιάζει σαν να 'ναι καλοδεχούμενος ο
καινούργιος τους εαυτός, με την καινούργια του ταυτότητα και ζωή. Μην
περιμένετε φυσικά καμιά επίσημη αναγνώριση του τύπου «σ' ευχαριστώ που
δέχεσαι να έρχεται η παρέα μου σπίτι μας».Ετσι,
όταν ακούω κουβέντες του τύπου «τέλειο παιδί, ούτε παρέες ούτε τίποτα»,
ανησυχώ. Κάτι μου λέει ότι πιθανώς ο/η έφηβος δυσκολεύεται να «αφήσει»
το σπίτι του/της και κινδυνεύει να περάσει μια μοναχική εφηβεία, να μη
διασκεδάσει και να μη χαρεί όλα αυτά τα εφηβικά πράγματα, με κίνδυνο να
θέλει να τα κάνει και να τα ζήσει αργότερα, σε όχι τόσο κατάλληλες
ηλικίες. Ο αγαπημένος μου αντιρρησίας γονιός λέει «τι θα το κάνουμε
εδώ, ξενοδοχείο, ξέφραγο αμπέλι;». Οχι, βέβαια. Εχουμε κι εμείς τους
κανόνες μας. Θα μιλήσω την επόμενη φορά για έναν απαράβατο όρο, που
μπορεί να είναι θέμα ζωής και θανάτου.
Πηγή: kathimerini.gr

Πανω σε αυτο το θεμα εχω κι εγω την δικια μου εμπειρια.Εμενα παντα οι γονεις μου ειχαν και εχουν ανοιχτο το σπιτι τους για τους φικους μας.Οταν ειμασταν εγω και η αδερφη μου στην εφηβεια το σπιτι μας ηταν κεντρο διερχωμενων απο φιλους μας.
Ξερετε ποσο καλο μας εκανε αυτο?Απιστευτο ποτε δεν νοιωσαμε μοναξιακ.λ.π

Το ίδιο έζησα και εγώ. Ήμουν μοναχοπαίδι αλλά ευτυχώς είχα τους φίλους μου και ιδιαίτερα τον κολλητό μου. Μέναμε στην ίδια πολύκατοικία, μεγαλώσαμε μαζί από μωρά που πλέον τον βλέπω σαν αδερφό μου. Και παρόλο που έχουμε χάσει επαφή τώρα εγώ με τα παιδιά και εκείνος με τη ζωή του και τα ταξίδια του πάντα σκεφτόμαστε ό ένας τον άλλον. Πλέον βρισκόμαστε μια φορά το χρόνο. Κάτι είναι και αυτό.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τους γνωστούς και τους φίλους μου. Να μην έρχονται από το σπίτι να πούμε μια κουβέντα, να μη βγαίνουμε έξω για καφέ, να μην πηγαίνω εγώ σπίτι τους. Το ίδιο σκέφτομαι και για τα παιδιά μου. Πολλές είναι οι φορές το χειμώνα που έρχονται φίλες της Νεφέλης στο σπίτι για να παίξουν. Και το χαίρονται και οι δύο αφάνταστα.